The Bartang Valley
Weer reed ik op een steenworp van Afghanistan langs de kolkende rivier. Ik miste veel want het was drie uur in de nacht. Vanwege wegwerkzaamheden vroeg moeten vertrekken. In Afghanistan brand nog licht, hier is het pikkedonker, alleen de sterrenhemel staat overdreven te stralen. De maan staat ergens anders te schijnen. Langs de weg honderden gewapende soldaten. Ze hebben hun wapens gericht op het buurland. Het staat in sterk contrast met de vredigheid die ik voel. Ze letten ook op drugsdealers, opium ligt aan de overkant voor het oprapen. Mijn driver loopt een keer of tien per dag zorgelijk kijkend rond de Landcruiser en inspecteert banden en veringen. Ik maak mij maar niet druk, mijn technische autokennis is nul. Vandaag is mijn doel de Bartang Valley. Een diep dal de bergen in met vergezichten zo mooi dat het pijn aan je ogen deed en wegen waar smal een understatement was. In Bashid sliep ik in een homestay en ik heb alle 600 bewoners leren kennen. Leuk volk alleen kon ik niet in ieder huis theedrinken. En ik drink al zoveel thee. Wel werd ik op handen gedragen door de kinderen, die allemaal best goed Engels spraken en ja de lerares Engels leerde ik ook kennen. Was het helemaal perfect? Nee, Er was een irritante dreumes die met een zeer snerpende stem om ‘tjoklat’ bleef roepen. Ik moest mijn gehoorapparaat ervoor uitdoen.
