On my way to Tajikistan
Mijn eerste ochtend in Tajikistan. Een paar uur geleden ben ik geland in een helverlicht Dushanbe. De elektriciteit is hier niet op de bon. Vrijwel ieder gebouw staat in de schijnwerpers en het gevoel van één grote discotheek is niet ver weg. De ontbijtzaal van het hotel in Dushanbe was door en door good old Sovjet Style. Er zat één Gorbatsjov en zeker drie neven van Poetin. De rest heette Natasja. En ik meen zeker te weten dat de twee meisjes van de tafelafhaal brigade toevallig beide Svetlana heten. In de lift werd je al een voorproefje gegeven van het landschap wat mij te wachten staat. Tatjikistan is omgeven door Afganistan, Oezbekistan, Kirgistan en China waarbij de grenzen vaak niet erg duidelijk zijn afgebakend. Vrijwel alle landsgrenzen zijn gesloten in verband met ruzies met de buren. Door de lucht Is Turkisch Airlines mijn redder geweest. Morgen begin ik aan een veertiendaagse rondreis door dit land wat ook wel het dak van de wereld genoemd wordt. Maar dat claimen wel meer landen. En oh ja, mijn uitzicht vanaf mijn kamer is op de grootste vlaggenmast van de wereld, boffen dus.
