On My Way Back to Dushanbe
Met grote vreze vandaag naar Kulai Khumb. Ze zijn de weg aan het verbreden, nou ja weg, en dat zorgt voor veel oponthoud. Maar voor het eerst was de tocht sneller, 6,5 uur in plaats van 8,5. Blijkt het vrijdag dus al die wegwerkers moeten naar de moskee. Stonden die Chinese opzichters uit hun neus te vreten en naar huis te bellen. “China Aid for Shared Future” stond er op veel borden langs de weg. Nou, niets voor niets bij die Chinezen. Aan de Afghaanse kant veel spelende kinderen, geen militairen te zien. Die spelende kinderen zijn alleen jongetjes, koeien pesten en het onontkoombare voetballen. De meisjes zijn niet te zien, zitten waarschijnlijk binnen te bidden om betere tijden. maar de jongetjes dragen lange jurken dus dat schiet al op. Kulai Khumb is veel conservatiever gezien de kleding, baarden en hoofddoeken dan Korogh. De volgende dag door naar Dushanbe, de reis zit er bijna op. Een grote plus voor dit land zijn de overal aanwezige toilethuisjes, echt overal, helaas behoort doorspoelen niet tot de mogelijkheden. Bij een van de laatste wegcontroles zo maar een kwartiertje een boom opgezet over global warming met een militair. We waren het eens. Dichterbij Dushanbe een golvend landschap van graan en weidevelden. Waar je de oude Sovjet kolchozen nog herkende. Moet nu afscheid nemen van de beeltenis van de hier verplichtte verering van president Emomalii Rachmon. Altijd zwaaiend of lieve oude vrouwtjes helpend. Ik zag minimaal 150.000 afbeeldingen van de man. Dit is mijn laatste post over Tajikistan, drie dagen in éen, ik moest wat dagen inhalen. Het was een geweldige reis door een fijn land.
