Karakul up and down
De Chinese muur ligt binnen China maar nu staat er een hek met prikkeldraad om het land. Het viel mij mee dat ik geen camera’s kon ontdekken. Dit is de grens volgens de Chinezen maar de Tajiken zijn het niet met iedere meter eens. Klein duimpje tegen de reus waarbij die kleine het onderspit delft. Ik rij naar het Karakul meer, een oude krater vol water zonder afwatering waardoor het zout wordt. De grens met het land van de rijzende zon ligt hier pal aan de weg. Dit is het landschap wat ik mij door de vele foto’s van de Pamir Highway had voorgesteld. Ik zag het nog niet eerder. Weinig bewoning langs de weg, wel veel verlaten krotten en ruïnes. Ofschoon zo verlaten was niet ieder bouwval want er hing nog was. Het blauw van het meer was precies hoe blauw hoort te zijn. Kristalhelder. De nederzetting Karakul was vooral troosteloos op de moskee na maar de kinderen lachten nog steeds vol verwachting. Daar ter plekke besloten om weer om te draaien en terug naar Murghab te rijden waar het hotel van afgelopen en nog stond. De oude baas stond mij al op te wachten. Eens kijken wat voor soep ze vandaag hebben.
