Tempex
Reed op hobbelige bergweg door een onwerkelijk mooi landschap omhoog naar... ik had geen idee, ja, het onvermijdelijke einde van de weg. De weg volgde een smalle kloof met een kolkende rivier en de bruggen werden al smaller en onbetrouwbaarder. Plotseling scheurde de kloof open en keek ik neer op een breed dal dat al snel lieflijk en weids werd. Heidi en The Sound of Music revisited. Op de bergweides hier en daar een Yurt. Mannen op paarden galoppeerden over grote stukken grasland. En zonder waarschuwing rechts in de verte een obelisk, een enorme menhir, een monument in een cirkel van stenen. Ik had er niets over gelezen. Stopte en pakte mijn twee gidsen. Niets. Wel de grot, wel de waterval, beide door mij hopeloos gemist, maar geen enorm hoge stenen kolom in een mystieke cirkel. Gezien de mensen hier in de vallei kreeg ik nog net geen Stanley en Livingston gevoel. Zette mijn bolide in de 4x4 drive en reed er zo dicht mogelijk naar toe. Kleine riviertjes versperden mijn weg dus moest verder lopen. Ik bleef maar foto’s schieten, zo vreemd, zo groot, hier in dit landschap. De steen had vreemde inscripties en ik meende ook al wat graffiti te bespeuren. Ik liep er een paar keer omheen en zag nu dat de stenen van de cirkel er nog geen eeuwen lagen, ze leken er vorige week neergelegd te zijn. Plotseling viel het kwartje, liep naar de obelisk en voelde, klopte en ja hoor: tempex. Ik voelde mij betrapt, hij leek zo echt en ik meende uit de Yurts, ver weg, het lachen te horen opklinken.
Het werd toch een dag van ‘weird encounters’ in de uitlopers van het machtige Tien-Shan gebergte dat de hele dag de horizon over volle breedte vulde. Een paar jaar geleden stond ik aan de andere, Chinese, kant ook naar deze toppen te kijken en ook toen vervulden ze mij met ontzag. Een gebergte wat zo ongeveer de meeste doden geëist heeft van alle bergketens op deze aarde. Niet alleen van waaghalzen die naar de toppen wilden maar vooral de vele honderdduizenden Kirgiezen die weg wilden vluchten voor Mongolen, Bolsjewieken en andere landje pikkers. Toen ik vanaf een verlaten skistation een smal bergpad naar boven nam kwam ik al snel een wat vreemde combi tegen op deze plek. Paard, bruid en bruidegom. Ze hadden de grootste lol en zij zong met een werkelijk mooie stem weemoedige liederen. Ze hadden mij eerst helemaal niet in de gaten, zo gingen ze in elkaar op. Verder was er niemand te bekennen. Pas toen ik foto’s begon te schieten zagen ze mij en sprongen direct in de bruidsreportage modus. Het was een mooi stel. Even later kwam ik op een bergwei en daar zat een heel gezelschap het bruiloftsfeest te picknicken. Ik mocht aanschuiven maar wilde ook mijn eerste trektocht(je) tot een goed einde brengen vandaag.
En de veemarkt? Hedel was er niks bij. En paarden kunnen op hol slaan. Naast de veemarkt was een vrije markt. Op houten kistjes hurkten mannen en vrouwen voor hun armetierige waar op smerige doeken en jute uitgestald. Een paar kledingstukken, lege hangertjes van plastic, veel bouten en moeren en verder enorm veel afval. Tenminste zo zouden wij het omschrijven. Hier is het blijkbaar nog verhandelbaar. Had de neiging zo’n hele uitstalling te kopen en die dan later langs de weg weer neer te leggen. Vond dat toch weer oneerbiedig. Laf liep ik door.
