Shirdaks, a Car Breakdown and a Yurt
Een handelsdag vandaag. Alsof ik er verstand van had heb ik een honderdtal kleden uit laten leggen, bevoeld en getaxeerd op verkoopbaarheid en kwaliteit. Ik moet zeggen van al die exemplaren die ik tot nu toe in Kirgizië gezien had was hier de keuze en de kwaliteit veruit het beste. Maar dan moet je de juiste kleden kiezen. Een moeilijk moment. De prijzen zijn hoog en de verzending natuurlijk ook. Maar uiteindelijk denk ik dat het een mooie collectie geworden is wat variatie in kleur en maat betreft. De overstap van ontwerper/fotograaf naar man van de handel valt niet mee. Gelukkig kon ik na aankoop met een auto vol Shirdaks naar een paar plekken buiten de stad rijden om de hele handel te fotograferen. Bij een veld waar ze aardappels aan het rooien waren stond een oude vrachtwagen en hiervoor heb ik met behulp van twee Kirgiezen alle kleden vastgelegd. Daarna nog naar een plek in de bergen gereden om nog een andere locatie eraan toe te voegen. Om dit alles ook nog on-line te krijgen kwam hierna de afdeling IT in actie en schaftte ik een modem en simcard aan om niet afhankelijk te zijn van het rudimentaire internet wat ze hier in Kochkor in de aanbieding hebben. Het lijkt wel werk dit reizen.
Morgen weer op pad en weer wat avontuur toe voegen aan deze reis. Terwijl ik dit schrijf is het al morgen, vandaag dus 2 oktober, en zit ik te wachten op iemand die mij een nieuwe accu kan leveren. De oude heeft het begeven. Of ik weg kom is nu de vraag.
Nu die accu is er gekomen en inmiddels is het einde van de dag en zit ik in een yurt aan het Song-Kol meer. Ik wilde avontuur, nu ik kreeg avontuur. Pas om 11 uur reed ik weg uit Kochkol voor een lange dag om het meer en weer richting Bishkek. De uitzichten van grote hoogte op de passen waren fenomenaal. Ik bleef maar stoppen om er even bij stil te staan. Op een hoge grote vlakte kwam een ruiter aan gegaloppeerd en zwaaide of ik wilde stoppen. Na het omstandig handen schudden wat hier de gewoonte is kwam de aap uit de mouw. Hij had topazen in de aanbieding.Ik weet veel maar mijn kennis van topazen is erg gelimiteerd. Of ik dan sigaretten had. Van de hele conversatie van 20 minuten heb ik alleen de woorden sigaretten en topazen verstaan. Toch eens iets aan mijn Russisch en/of Kirgies doen.
Het meer zelf, het ‘picture postcard’ meer van Kirgizië, was vaak aan het oog onttrokken maar als het te zien was was het van een grote schoonheid. Ik boog van het meer af om de volgende pas te beklimmen. Het was pas half twee en ik ging het op mijn gemak halen vandaag. Dat dacht ik tenminste. Tot ik een lekke band kreeg. Ach, geen probleem. Effe wisselen. Ik legde stenen achter de wielen, draaide de bouten alvast los, pakte de krik en het ding kwam mooi omhoog. Nu even het reservewiel eronder uit halen en klaar is Kees. De echte professional. Nou, Kees kwam helemaal niet klaar. Wat ik ook probeerde, wat ik ook ondernam, de band kwam er niet onderuit. Op zoek naar het instructieboekje wat er niet was. Met een koevoet in de weer en een grote kei. Een koude rug opgelopen van het onder die auto liggen. Niets. Op de uitkijk gestaan voor auto’s maar er was en kwam hier helemaal niemand. Tot twee maal toe gaan lopen maar weer teruggekeerd want durfde de auto niet onbeheerd achter te laten. Uiteindelijk maar het ‘god zegen de greep’ principe gehanteerd en met lekke band heel langzaam terug gereden naar een Yurtkamp een kilometer of acht terug aan de weg. Vond een verblijf hier langs de weg niet echt aantrekkelijk temeer omdat ik niet wist of er morgen wel iemand langs zou komen. Natuurlijk heel de band aan gort gereden maar dat was van later zorg. In het Yurtkamp was iemand met verstand van auto’s maar die kwam er het eerste half uur ook niet uit. Tot ik ineens een klein gaatje onder de achterklep zag en we gezamenlijk tot de conclusie kwamen dat daar het gouden ei verborgen lag. Als je het weet is het logisch. Tien minuten later zat het reservewiel eronder en werd ik verplicht om hier te overnachten. Het was inmiddels half vijf dus het leek mij ook een goed plan. Het is behoorlijk fris op deze hoogte van 3200 meter en hoop maar dat ze voldoende dekens hebben in de slaapyurt.
Inmiddels in mijn Yurt, onder zoveel dekens als ik maar wensen kan maar de Yurt is weldadig warm gestookt door die mamma. Die daarnet ook de lekkerste maaltijd tot nu toe op mijn bord getoverd heeft. Ga maar eens kijken of ik de klok rond kan slapen. Het is ook al bijna 8 uur en buiten is de meest fantastische sterrenhemel te bewonderen waar je dan wel temperaturen van ver onder nul voor moet trotseren.
