A Pile of Stones
Na het Golden Beach Ressort werd het minder en minder wat betreft de welvaart langs de weg. Maar het werd er wel veel mooier op. Die twee gaan vaker samen. Soms is het moeilijk om door de lelijkheid heen te kijken en je ogen te sluiten voor alles wat kapot is in de bebouwde gebieden. Maar dat kleeft aan alle oude Sovjet Republieken. Echter ben je in de natuur, weg van de lelijke steden en uitgewoonde dorpen is het wondermooi hier. Er zijn nog steeds mensen maar dan veelal zich voortbewegend op paarden of in stokoude Lada’s die op den duur ook één worden met die natuur. Vandaag tientallen herders met grote kuddes voorbij zien trekken. Mannen één met hun rijdier, cowboys in de ware zin van het woord.Een keer was ik helemaal ingesloten door honderden dieren en de ‘boys’ maakten een praatje. Een van hen had in Duitsland gewerkt en sprak net genoeg Duits om tot een gesprek te komen. “Waarom was ik hier? Waarom zat ik niet in een bus? Waarom was ik alleen? Hoeveel kinderen had ik?” waren een paar van de vele vragen die ik moest beantwoorden. Zelf waren ze niet interessant vonden ze blijkbaar want hun antwoorden waren kort en met een blik waarom ik dat dan wilde weten. Maar uiteindelijk kwam ik nog wel te weten dat 198 paarden, 412 koeien en een paar geiten en schapen bij zich hadden. Die laatste waren niet zo belangrijk blijkbaar en er werden er in de zomer ook wel wat verorberd. Ze waren op weg naar de winterstalling. De families waren al met de jurts en hun hele hebben en houwen vooruit gegaan.
In de ochtend reed ik nog langs het Issyk Kul meer maar later door de immense Karkara vallei aan de grens met Kazakhstan. Hier ligt, bijna aan de grens, een enorme hoop stenen met de naam San-Tash. Wat zoveel betekend als ‘stenen tellen’. De krijgsheer Timur Tamerlane wilde wel eens weten hoeveel van zijn soldaten het loodje legden tijdens zijn veldtochten. Toch handig om je statistieken op orde te hebben. Hij liet iedere vertrekkende krijger een steen neerleggen en als ze levend terugkwamen moesten zo weer een steen van de enorme stapel halen. De enorme berg die er nu nog ligt toont aan dat dat zijn statistieken misschien wel klopten maar aan zijn manier van oorlogvoeren nog wel wat verbetert kon worden. Het was een prachtige plek waar met dit verhaal in je achterhoofd een mystieke sfeer hing. ‘Imagination’ is alles natuurlijk.
Nu in Karakol. Een flinke stad voor Kirgissische begrippen. Troosteloos is een goede omschrijving maar wel een prachtige houten kerk en ook Obesitas Osnabrück is er op bezoek. Ik blijf een paar dagen. Morgen in de vroege ochtend veemarkt. Altijd vermakelijk.
