One of These Days
Ben nog in Bishkek ook wel eens Pisjpek genoemd. Ook dit was in de oudheid een grote stad maar zoals zoveel steden hier in dit deel van de wereld met de grond gelijk gemaakt door de Mongolen rond de dertiende eeuw. Die Mongolen waren ook echt mongolen in de slechte betekenis van het woord. Gelukkig voor Centraal Azië zijn de meest idiote exemplaren uiteindelijk in Maaskantje terecht gekomen.
Om te reizen heb je geld nodig en in tegenstelling tot die Mongolen kunnen wij het niet meer stelen maar dienen we te pinnen. ATM’s of Bankomats, zoals ze hier heten, zijn een groot goed. Je hebt er hier vele honderden, op een paar na allemaal van het type Visa en niet Mastercard (Cirrus) waarmee wij, beschaafde Nederlanders, werken. Visa kan ook maar dan ben je meteen een flink deel kwijt aan commissie. Helaas zijn de Mastercard types hier bijna allemaal leeg. Heb vandaag een halve vierdaagse gelopen om ze uit te proberen. Het is ook reizen, ik weet het, maar een stuk minder romantisch. terwijl ik nog wel een auto gehuurd had. Maar daarover later meer. Tijdens mijn expeditie langs al die Bankomats kocht ik links en rechts wat ‘dingetjes’. Hier een landkaart, daar een blikje Cola en weer ergens anders een handig tasje voor al het geld dat ik wilde pinnen. Die aankopen liet ik vervolgens steeds bovenop een van die geldspuwers liggen. Kwam ik uiteindelijk zonder al teveel ballast en met te weinig geld voor een trip van een week terug bij mijn Toyota Landcruiser of hoe dat ding ook heet. Hij is wit en heeft ‘veul’ lampen voorop, daar herken ik het bakbeest aan.
Een auto huren in verre, vreemde landen heeft enorm veel voordelen. Je bent op jezelf en niet overgeleverd aan krappe bussen, langzame treinen, oplichtende taxi's of chauffeurs die naar een grote fooi toe werken en hun eigen route uitstippelen (better for you, sir!).
Je kunt stoppen als er echt iets te zien valt (en niet bij de zoveelste neef met een tapijthandel), je eigen muziek op laten staan (eens had ik een ‘driver’ die van Richard Kleidermann hield) en je mag op de voorbank zitten. Omdat ik niet bang voor een deuk ben, op de meest exotische plekken gereden heb en het voor mij geen verschil maakt of het stuur aan de goede of verkeerde kant zit is dit voor mij ideaal. Maar een klein smetje zit er wel op ‘selfdriveholidays’ en dat smetje heet politie. Corrupte politiemannen heb je buiten ons kort gemaaide landje volop in de wereld. Ik ben ze tegengekomen in Mexico, Chili, Argentinië, Papua New Guinea, Ethiopië, Thailand, Paraguay, Panama en Albanië. Meestal gaat het om betrekkelijk onschuldige praktijken van zo’n 5 tot 20 euro per ‘overtreding’. Je kunt er meestal ook om lachen, vooral om de manier waarop ze je eronder trekken. In Paraguay was het minder onschuldig. Ging het om honderden dollars en gepaard met zeer agressief gedrag. Vandaag, hier in relaxt Kirgizië zat ik nauwelijks in mijn auto of het was al raak. En wel op een heel doorzichtige, lachwekkende, manier. Was op zoek naar de ambassade van mijn vrienden uit Kazakhstan toen ik plotseling voor een bord verboden in te rijden stond. Pardoes midden op een weg. Ik stopte en keek om mij heen wat te doen. Zo’n vijftig meter voor mij stond een agent en ik hief mijn armen hulpeloos in de hoogte. de gek wenkte mij en, hoe stom kun je zijn, ik reed naar hem toe. En, ja, zijn collega tufte al achter mij aan en ik wist precies hoe laat het was. Ze begonnen vriendelijk en vertelden mij dat ik een afslag gemist had. Ja, mijn Russisch is uitermate belabberd. En dat ik een verboden in te rijden weg ingereden was...
Een half uur en een heleboel woorden en plichtplegingen later moest ik achter ze aan rijden tot op een stil bosweggetje en hen keurig 30 euro overhandigen, daarmee was de kous af. Welkom in Kirgizië.
