Doctor Pil and beautiful Shirdaks
Uitgekeken op Karakol reed ik in de ochtend weg van mijn guesthouse. Heb een aantal dagen geleden een blaasontsteking opgelopen die mij naast wat pijn vooral slapeloze nachten bezorgt. Dus daar moest maar eens iets aan gedaan worden. Maar, als ervaren reiziger mijn ‘Wat en hoe Nederlands-Russisch’ vergeten dus een bezoek aan arts of ziekenhuis zou vrij zinloos verlopen. Net toen ik mij dat bedacht stopte ik voor een lifter, een toerist zo te zien, die ik in liet stappen. Ik had hem gisteren in volle bepakking van de berg af zien dalen toen ik omhoog ging. Hij vertelde over zijn trekking en ik vertelde hem van mijn kwaal die mij belette om ook een trekking met overnachtingen te doen. Mijnheer was Amerikaan, gepensioneerd arts en een kwartier later had ik mijn eerste antibiotica pil achter de kiezen en goede hoop op snel herstel. Soms zit het mee.
Het werd eens tijd dat er wat inkopen gedaan werden voor Travelmania Design. Tot nu toe alleen in Bishkek veel moois gezien maar aangezien we vooral graag bij de bron kopen kwam dat niet echt in aanmerking. Maar vandaag had ik in ieder geval drie adressen van vrouwen collectieven waar ze de oude ambachten in ere houden en voornamelijk de mooie wollen tapijten maken die ze vervilten en inkleuren met soms een waanzinnig mooi resultaat. Shirdaks heten die dingen en je kunt ze op de vloer leggen, aan de muur hangen, als stoelkussen of tapijtje op de tafel gebruiken. Het kost soms weken om er een te maken waar vaak een hele groep vrouwen aan werkt. Er is altijd één vrouw die de leiding heeft en het design ontworpen heeft. Er worden een ontelbaar aantal handelingen verricht voordat er zo’n prachtig resultaat voor je voeten ligt.
Tevergeefs liep ik een paar keer op en neer maar het hek bleef gesloten. Terwijl ik alweer in wilde stappen zag ik iets verderop een kleine gestalte staan die met haar hand op en neer bewoog ten teken dat ik die richting in moest komen. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat het een heel oude vrouw was, zo oud dat ze bijna verdween in het stof van dit pad wat ze hier hardnekkig een weg blijven noemen. Ze had geen wenkbrauwen meer en meer rimpels kan een gezicht niet verdragen, haar overgebleven haar was bijna blauw zo wit was het. Maar in vlekkeloos Duits sprak ze me aan en zei “Als je even wacht jongeman dan komen die vrouwen zo. Die slapen altijd uit”. Dat laatste zei ze met een venijnige glimlach. Het was kwart voor twaalf. Ik dankte haar en vroeg hoe ze zo goed Duits sprak.
Ze had gewerkt bij een rijke Duitse familie hier en daar moest ze verplicht Duits spreken. Ze was 95 nu en haar oudste zoon was 84. De rest was overleden en ze zorgde nu voor haar zoon die te oud was om nog te leven. Ze lachte veel en haar koolzwarte ogen waren nog helder. Ik realiseerde mij dat ze er zoveel ouder uitzag dan mijn eigen moeder maar die haar Duits is weer een stuk minder. Die is bijna 90 en is haar korte termijn geheugen volledig kwijt. Aan deze dame haar geheugen mankeert niets zo te horen. Ze had humor. Ze vertelde dat ze altijd ook veel gereisd had. Met de trein uit Polen, met de trein naar Siberië, met een ander trein weer naar hier en dat allemaal zonder bagage en zonder dat ze kaartjes moest kopen. Hierbij begon ze zelfs te schaterlachen. Ze gaf mij een hand die ik echter niet voelde, zo klein en zacht was die en draaide zich om haar zoon Anatoli eten te geven. “Die heeft altijd honger” zei ze en weg was ze.
Uiteindelijk vond ik in deze plaats niet de Shirdaks waarnaar ik op zoek was maar later op de dag in Kochkor was het wel smullen geblazen. Hier ga ik morgen terug om boodschappen te doen. Kochkor zelf is ook al kapot maar daar raak aan gewend. De weg ernaar toe was wel van grote schoonheid en ik moest vaak stoppen om toch echt al dat moois vast te leggen. Er lopen hier best veel toeristen rond en een ouder Amerikaans echtpaar kwam naar mij toe om te vragen of ik een goede ‘Hamburger joint’ wist. Ik wees hen een niet bestaande McDonalds. Als je maar geloofwaardig liegt wordt het waar, denk ik altijd maar. Ben ook maar over gegaan op vlees eten want de rest houdt niet over. Slaap bij een hoogzwangere dame in haar guesthouse en kijk vanaf mijn bedje in de kraalogen van heel veel teddyberen... en, de pillen werken al.
