Farewell Chiloe
Alweer mijn laatste dag op dit eiland. Dit was het liefelijke eiland in het rijtje. Daar heb ik niet zoveel mee. Mooie bloeiende brem. En die kerkjes, om in te trouwen zo mooi. Toch mist het eiland het karakter van een afgelegen plek. De overtocht is te kort. Het mist de puurheid, hardheid, eigenheid of beter eigenwijsheid, de inteelt, het nonchalante van een eenzaam in de zee gelegen plek. Ik heb te weinig van die harde maar eerlijke koppen gezien. Die stralende onafhankelijkheid. Dat heb ik gemist. Hier was het toch weer meer onderdanig. De Jezuïeten hebben de mensen er hier onder gekregen. Ondanks de spoken en grollen in het bos. Je kunt hier naar toe zwemmen. Je raakt vermoeid, maar het kan. Laten we afspreken dat we land waar je naartoe kunt zwemmen geen eiland meer noemen. De foto’s volgen straks. Zo saai was het nu ook weer niet.
