Isla Negra
Isla Negra was mijn volgende eiland. Het eiland van rust voor Pablo Neruda. Wreed verstoord in het begin van de zeventiger jaren toen Pinochet zijn coupe tegen Allende pleegde. Pinochet’s Gestapo legde beslag op het huis waar hij bezig was zijn laatste adem uit te blazen. Neruda was hen al lang een doorn in het oog. Deze plek was van de vier huizen die hij in Chili bezat zijn meest geliefde. Een prachtige, poëtische plek maar geen eiland. Het heet wel Isla Negra maar zit gewoon vast aan Zuid-Amerika. Beter ook voor Neruda want al was de zee zijn fascinatie, de plek van zijn dromen, hij was er bang voor. Hij was 16 toen hij voor het eerst de zee zag en alles wat met de zee en varen te maken had heeft hem nooit meer losgelaten. Hij verzamelde alles wat los en vast zat over schepen, schelpen en schilderijen met de zee als onderwerp. Hij was een groot schrijver en een nog groter dichter. Hij was invloedrijk. Beklede hoge posten in buitenlandse dienst voor Chili en zijn eerste vrouw was een Nederlandse die hij in Indonesië leerde kennen. Veel van zijn vrienden waren linkse intellectuelen. Diego Rivera en Frida Kahlo samen met heel veel grote schrijvers kwamen bij hem over de vloer. Hij mocht graag het vuurtje van de linkse revoluties een beetje extra opstoken met zijn woorden. Il Postino is een film die op Neruda geïnspireerd is. Als zo’n mooie film op hem geïnspireerd is kan hij het toch moeilijk slecht gedaan hebben.
Nu is dit huis, boordevol met zijn verzamelingen, een bedevaartsoord geworden. En worden er, net als in Lourdes, zelfs allerlei Jezus en Maria memorabilia verkocht in zijn naam. Daar zou hij in ieder geval van gegruweld hebben. Het mooist in zijn huis waren al de boegbeelden die hij bijeengesprokkeld heeft. Prachtige gebeeldhouwde exemplaren uit de hele wereld bijeengebracht. Ook het levensgrote houten paard was een juweel. Als kind in Tepula kwam hij iedere ochtend voorbij de winkel waar het voor de deur stond. Hij heeft er meer dan 40 jaar over gedaan om het in handen te krijgen. Toen hij het had heeft hij er een prachtige stal voor laten bouwen. Hij noemde het ’het gelukkigste paard ter wereld’. Ik kreeg een geweldige rondleiding daar omdat, je wordt rondgeleid in groepen van 8, de andere zeven (Denen) het te lang wachten vonden. Dus ik was de enige. Mooie verhalen.
