Goodbye to Pedro
Op dit eiland moet je overal de tijd voor nemen. Negen uur wordt net zo makkelijk tien uur en dan is het ook zo weer elf uur. Als je je horloge nog op Nederlandse tijd hebt staan valt het reuze mee. Ik moest om half tien op de pier zijn voor mijn bootvlucht. Eerst een paar uur boot en dan een paar uur vlucht. Het kwam er nog niet echt van. Ondertussen mezelf erg vermaakt met al de drukte op de pier. Er was een boot van het naburige Selkirk Island met duizenden kreeften in het vooronder. Die moesten aan wal komen natuurlijk. Ben ook nog met een schipper, die ik inmiddels kende, mee geweest om zijn kreeften vallen leeg te halen. Grote kisten waar ze natuurlijk wel in kunnen kruipen maar, zwaar pech, niet meer uit. Teresa kwam ook nog langs, die kende ik nog niet, maar dat maakte haar verder niets uit. Ook een tachtigjarig Duits echtpaar met nog één droom te verwezenlijken kwam op van de zenuwen de pier op lopen. Die droom, hier te zijn was uitgekomen. Nu nog weg komen. Ze waren er pas om kwart voor tien en dachten al te laat te zijn. Niemand snapte iets van hun paniek. Aan het perfecte bekakte Engels van de man te horen had hij damals wat voor de Duitsers in Engeland gespioneerd. Na nog wat dozen kreeft en zakken kip mee de wal opgeholpen te hebben werd er een discussie gevoerd of we Überhaupt wel weg konden. De zee was eigenlijk te wild. Maar uiteindelijk even na elfen waren we op weg. Ik zal jullie de boottocht besparen. Maar toen we wegvoeren zag ik ze verdomme liggen. Steeds gedacht dat doe ik nog wel. Straks, steeds weer uitgesteld. Er was nog maar één ding wat ik niet bekeken had. En nu zit ik op de boot. Vergeten. Moet ik toch weer terug naar dit door God vergeten plekje. De grotten van de patriotten! In het begin van de negentiende eeuw hebben de Spanjaarden hier de Chileense vrijheidstrijders opgesloten. En die hebben in die grotten geleefd. Het symbool van Chili!
Na vele malen afscheid nemen en het begroeten van de oude bekenden, de piloten, kon ik aan boord van het vliegtuig. Wonder boven wonder was zelfs het Duitse echtpaar niet ziek geworden van de boottocht. Of de kreeften in hun, met simpele tape dichtgeplakte dozen, er last van hadden weet ik niet. De dozen bleven de hele vlucht wel bewegen. En ook mooi om te zien hoe er tijdens zo’n transport links en rechts een kreeft uit de doos valt... en dat brengt mij op een laatste compliment voor dit mooie eiland; ik heb zelden 6 dagen achter elkaar zo goed gegeten. En werd ik het laatste uur op dit mooie eiland ook nog even verliefd… we zullen elkaar waarschijnlijk nooit meer zien.
