Wedding Candidates
Een waterval aan huwelijkskandidaten
Een van de eerste vragen die op je afgevuurd worden hier is of je getrouwd bent en hoeveel kinderen je dan wel niet hebt. Ja, en daar gaat het dan al fout bij mij. Ze blijven vriendelijk maar op zijn best is medelijden je deel of een onuitgesproken argwaan. Vandaag nam ik drie lifters mee op weg naar Victoria Falls. Struise moeder met baby en oudste dochter van rond de zestien. Dochter op de achterbank verdween in haar telefoon maar moeders wilde alles weten. De rit duurde twee uur en ik werd horendol. Ik was in ieder geval terminaal maar ook nog eigenwijs en hoe kun je alleen reizen dan kun je niemand vertellen wat je ziet? Hoe oud was ik dan wel niet en wie moet er dan voor je zorgen? Haar afkeer voor mijn single bestaan was zo sterk alsof het leek of ze over een uiterst besmettelijke ziekte sprak. Het leek op een verhoor en toen ze vroeg of het ook zwart mocht zijn en ik antwoordde dat alle kleuren voor een nieuwe partner OK waren maakte ik een grote fout. Ze ging er eens goed voor zitten, gaf haar baby de borst en haar hele dorp en familie kwam voorbij die allemaal in de aanbieding waren voor deze dubbelgehandicapte uit Nederland. Lisa, die was heel mooi en flink, man dood en wel zes kinderen. Martha, ja Martha die was het helemaal, maar Munya misschien nog beter, gelach zelfs van de achterbank, iets met oh la la begreep ik. Ik kort even in want Chenai moesten we maar subiet gaan ophalen: de perfecte match. Een laatste goed raad kwam echter van de achterbank “you must not tell your age”, ja dat zou ik ook zeggen als ik zestien was. Zo’n opa is eigenlijk hopeloos. Gelukkig waren we toen in Victoria Falls.
Oh ja, die watervallen, die waren indrukwekkend. Het is vlak na de regentijd waardoor er een enorme hoeveelheid water van afdondert. Holy shit is het juiste woord op zo’n moment. Alleen brengt dat geweld een gordijn van water met zich mee waardoor je een groot deel van de beste stukken niet kunt zien door de dichte, uiterst vochtige mist. Een stortbui kun je beter zeggen. En stoer als ik ben was ik de enige die aan deze wandeling zonder regencape (voor watjes toch?) was begonnen. Ik denk dat de verzopen kat die uiteindelijk uit die mist te voorschijn kwam voor geen van de voorgestelde beauty's nog in aanmerking zou komen. Kom ik daar ook weer goed mee weg.
