Walls
Muurtjes
Maar weer op pad vandaag. Een dag van de Unesco World Heritage Sites, een soort van toeristenattracties met een diploma. Op een of andere manier is die selectie nogal willekeurig en is het ene land er rijkelijk mee bedeeld en blijkt het andere land totaal oninteressant. Je moet ze ook zelf aanmelden geloof ik. Nederland heeft er negen die zich niet geheel toevallig allemaal boven de rivieren bevinden. Zelfs onze oude Sint Jan kon blijkbaar geen genade vinden. Maar die kan natuurlijk ook niet op tegen het Ir.D.F. Wouda gemaal in Lemmer of de defensie linie van, natuurlijk, Amsterdam. Ik ga niet verder zeiken en beperk mij vandaag tot Zimbabwe en meer in het bijzonder tot Bulowaya en omgeving. Hier zijn er twee. Ik hobbel eerst naar Khami, de oude hoofdstad van de Torwa dynastie. Zo rond 1500. Zal best mooi gewezen wezen maar nu waren het alleen nog maar wat muurtjes. Knap gemetseld, dat wel, maar use your imagination kwam vandaag wel erg van pas. Ik heb mijn best gedaan en heb alle muurtjes bekeken, twee (2!) uur duurde mijn wandeling en ik hield mijn gids erbij om te weten wat ik zag. Daar stond overigens weinig in en ik hou nog wel zoveel van geschiedenis. Serieus, ik wil alles weten, hou van feitjes alleen verdwijnen die tegenwoordig in mijn grijze massa en kan ik ze daarna niet meer terugvinden. Straks weet ik alleen maar maar 50 voor Christus de Romeinen vallen ons land binnen maar ben dan vergeten welk land ook alweer. Heb er ook zoveel bezocht. Maar hier was het toch best een fijne wandeling met mooie uitzichten en op een rots was zelfs een game-board anno 1623 knap uitgehakt. Ik kan er helaas geen foto van laten zien want ik heb mijn invoer kabeltje in het vorige hotel laten liggen. Jullie moeten het met twee iPhone beelden doen vandaag. Het game-board had allemaal gaatjes waar iets ronds in passte. Een soort balletje-balletje denk ik. Ik was vooral getroffen door de ruïnes van de residentie van de koning. Als hij wakker werd kon hij best ver kijken. Bij mijn vertrek uit deze historische omgeving moest ik mij een weg banen door een enorm grote kolonie van apen die een formaat hadden waar je bang van werd. Een soort van reuzen Makaken.
De rest van de dag bracht ik door in dat andere Werelderfgoed, de Matobo Hills. Hier had de natuur haar eigen game-board ontwikkeld en je zag erg knappe staaltjes van balancerende rotsen. Kopjes genaamd. Ook lag hier het graf van de op één na grootste boef die het land gekend heeft, Cecil Rhodes. Helaas heeft Mugabe hem overvleugeld. Er was ook een wildpark en ik besloot er nog maar een kleine safari aan vast te knopen. Ben nu toch hier en had nog maar een paar witte neushoorns gezien in mijn toch al lange leven. Een omissie die, ondanks de garantie van de zwaarbewapende wachters overal in het park, niet ingevuld werd vandaag. Blijkbaar waren de stropers de bewakers te slim af geweest. Uren dwaalde ik door het park, steeds weer loerend op wat bewoog maar het enige wat ik zag kon vliegen en ik weet toch nooit de naam van die beesten. Oh ja, en luipaarden, hier in dit park waren de meeste luipaarden te zien van heel Afrika. Nope. Nakko. Njente.
