Jumbo
Jumbo
Een gravelrood in Hwange National Park, in de verte een kolos, een olifant. Versperde de weg en voorzichtig reed ik dichterbij. Heb een heilig respect voor deze beesten, vooral voor deze, laat ik hem voor het gemak van Eerd noemen. Hij bleef staan en stond wat op zijn poten te wippen, ik mocht er duidelijk niet door. Van de andere kant kwamen er nu twee van die grote safari-jeeps aanrijden, volgepakt met toeristen die zo te zien uit een ander klimaat kwamen. Dik ingepakt met regenjacks en zuidwesters. Het is strakblauw en 25 graden. Maar goed, van Eerd stond daar nog en was niet van plan opzij te gaan. Ik vond het best. Ik heb zondagochtenden met beroerder uitzicht doorgemaakt. Maar net op het moment dat van Eerd begon te lopen en achter hem zijn hele familie uit het struikgewas kwam was het de Safari-jeep mijnheer te dol en die claxonneerde. De gek. Dat beviel de familie helemaal niet en hij en zijn dames gingen om de kleintjes, daar moet je op letten natuurlijk, staan en namen, luid trompetterend, een behoorlijk agressieve houding aan. Het werd even spannend daar op dat weggetje in Hwange. Van Eerd had duidelijk klaar-over staan te wezen in al zijn machtige grootheid. Maar die lekkere takken aan de bomen aan de andere kant kregen toch de voorkeur boven het vertrappen van die minkukels in hun Landrovers. Ik kon ook weer verder.
Zes uur heb ik door het park getuft, rivieren ‘bedwongen’ met mijn kleine 4WD en veel stof doen opwaaien. Maar, dom, had er niet op gerekend dat er zondagsrust heerste in het park want dat ik nu veel beesten gespot heb, nee, het is weleens anders geweest. Welgeteld één luie leeuw die lag te zonnen in de verte, een paar giraffen, wat kudoes en meer van die schrikachtigen, natuurlijk hippoos te over en veel vogelspul. De olifanten waren gul want die zijn dan wel op hun privacy gesteld maar kunnen zich slecht onzichtbaar maken. Maar het ligt ook aan mij, mannen kunnen moeilijk multitasken dus tijdens het rijden en op de keien en kuilen letten plus op tijd mijn camera pakken schoot het uitkijken naar wilde dieren er bij in. En als ik er dan weer eens een gespot had stond die altijd aan de andere kant van mijn auto waardoor ik én moest remmen, én naar de passagiersstoel moest duiken waardoor dat prachtige hert lang niet meer op die plek stond waar ik mijn camera op richtte. Maar het landschap was prachtig.
Mijn missie is altijd om mooie portretten te maken van de mensen in de landen die ik bezoek. Hier in Zimbabwe komt het er niet van. Op een of andere manier zijn ze te dichtbij voor mij, het zijn net normale mensen hier, zei de gek. Morgen maar eens dieper de rimboe in.
