Bandentrauma
Bandentrauma (gisteren)
Wat een dag. Het was een mooie rit door Rural Africa . Mooi licht in de ochtend, drommen schoolkinderen langs de weg rond de dorpjes. Lachen en zwaaien, je bent blij als je weer door de leegte mag rijden. De dorpjes zijn niet meer dan een paar kralen van hutjes en soms een telecom hutje, meestal een oude container, voor belminuten. Er is geen bereik hier. Dit is de route van The Big Five, beloven ze je, ik heb minstens vijftien eekhoorns gespot vandaag. Safari voor dummy's blijkbaar.
Toch sloeg het noodlot toe vandaag. De weg bestaat meestal uit een verzameling platgereden keien, scherpe keien. En ja hoor, einde ochtend kadoem, kadoem, lekke achterband. Banden waren niet top dat kan ik zelfs zien. Verwisselen was geen werk maar de angst voor de verdere tocht sluipt erin, nu niets meer in reserve. Nog voorzichtiger verder. En Murphy's wet trad in werking, één uur later de andere achterband. Daar stond ik, totaal verlaten weg, de onzichtbare Big Five loerend door de bosjes, gelukkig genoeg water en proviand voor een paar dagen. Wachten. Na anderhalf uur arriveerden Christmas en Dumisani, mijn redders, in een jaloersmakende Toyota Landcruiser. Ik ben een zondagskind. Ze begonnen aan een oplossing van deze onmogelijke situatie te denken. Ja, er staat kilometers verderop een kliniek voor zwangere vrouwen (hier?), ik moet een band opofferen en we gaan met een gangetje van twintig op weg. Daar verwisselen en auto veilig achterlaten, banden mee in de Landcruiser en dan naar Binga rijden, 70 km verderop. Banden repareren, slapen in Binga en morgen proberen transport terug te regelen. Klinkt easy maar nam vijf uur in beslag. Mijn helpers waren helden. Moeten morgen om vijf uur de andere kant op anders waren zij met mij teruggereden. De banden zijn inmiddels gerepareerd en ik ben nu de enige reizend in Afrika met een rolkoffer (sorry Amsterdam) en twee achterwielen. Nu in de ochtend een oplossing vinden, niemand wil die kant op. Geen bereik ook, kan niet eens mijn moeder bellen. Wordt vervolgd.
Maar tot slot, wat ben ik weer getroffen door de warmte en vriendelijkheid van de mensen hier in Afrika. Ze zijn vaak zo positief en na een ontmoeting zit je na vijf minuten al met elkaar te lachen. Soms is het jammer dat ik een witte neger ben, sorry voor het woord, moet toch eens die DNA test laten doen hoeveel Afrikaans bloed ik heb. Nu weer in een onmogelijk eettentje, ik wil ontbijten maar ze heeft niets, geen brood, geen eieren, geen koffie. Ze gaat rommelen in haar kastjes en nu krijg ik gebakken bonen met tomaten en ui. Goddelijk!
