Sadness and Heroism in Bisesero
De echo van ‘give me money’ galmde door de heuvels. Stoppen was bestormd worden. ik kan er tegen en weet heel goed dat ze én arm zijn én je voor foto’s geld kunt vragen. Mijn camera blijft meestal in de tas maar dat kan ze niet schelen. Je hebt toch ook nog een telefoon, gek! Met het landschap veranderden de vervoersmogelijkheden, bromfietstaxi’s worden fietstaxi’s, vreemd genoeg de heuvels steiler. Auto’s waren uiterst zeldzaam, de weg breed en nieuw. Het meer was nooit ver weg. De genocide ook niet. Ieder dorp heeft zijn Memorial.
In de heuvels hoog boven Karongi ligt Bisesero een plaats van grote droefheid maar ook heldendom. Van de mensen die tijdens de genocide in het hele land om het leven zijn gekomen, werd meer dan 6% hier in dit ene gebied afgeslacht maar de weerstand die ze boden was sterk en moedig. In Bisesero hielden 50.000 mensen het meer dan een maand vol met alleen rudimentaire wapens. Uiteindelijk werden ze bijna allemaal vermoord, slechts 1300 slaagden erin te vluchten en te overleven. En zo heeft ieder dorp zijn verhaal.
En ik hang hier de toerist uit. Give me money, nou voorruit dan maar. Maar ik kan niet aan de gang blijven natuurlijk. Het is een even prachtig, liefelijk als getekend landschap.
Al vroeg in de middag kwam ik in Cyangugu aan, mooi vredig hotel aan het meer met een goddelijk uitzicht. Dat was meteen ook het laatste wat God voor deze plek gedaan heeft. Al schijnt er potentieel iets veel gevaarlijkers onder in dit meer te zitten. Een dodelijke hoeveelheid methaangas wat eens het hele leven hier kan vernietigen. Er zijn al een paar kleinere uitbarstingen geweest met honderden doden tot gevolg. Ik verwacht vandaag maar niets en loop naar de grenspost met Congo, ook al zo’n fijn land. Iedere bezoeker uit Congo wordt getest op Ebola. Dat heeft hier aan de overkant van een gammele brug weer hard toegeslagen. Maar de mensen kunnen weer lachen, om mij en om elkaar. Uit een poging om één met de Rwandees te worden had ik een t-shirt aangetrokken met een foto en grote tekst van James Brown er op. Het kon niet missen, dit was een zwarte zanger. Maar helaas, er werd veel op gereageerd en vrijwel iedereen riep blij James Bond!
