Over Congo
Om ver te komen moet je lang vliegen, sprak de filosoof in mij. Er zijn vandaag veel mensen die ver willen komen. Het toestel zit overvol. Ik vlieg naar Kaapstad in het uiterste zuiden van het zwarte continent Afrika. Daar is in dit toestel niets van te merken. Er is, zelfs niet in het vrachtruim neem ik aan, een zwarte medemens te bekennen. Ik weet niet wat dit te betekenen heeft. Collectieve vliegangst kan het niet zijn. Ga daar maar eens induiken de komende weken. Kijken of ik veel KLM kantoren tegenkom in de townships. Nu, op dit moment beneden mij, is Afrika in ieder geval volkomen wit. Ik vlieg boven Libië en de Sahara. En val in slaap.
Nu, uren later, vlieg ik over de evenaar bij Mbandaka in de Congo. Het vliegtuig is al tijden aan het zigzaggen om allerlei onweersbuien heen. We vliegen op ruim 11 kilometer hoogte en ver boven ons nog dreigende wolken. Diep onder ons bossen, bossen en nog meer bossen. Ik denk eraan wat er in die bossen de laatste tientallen jaren allemaal voor vreselijke dingen gepasseerd zijn. Afrika heeft het voor de kiezen gekregen. Op het Flight Tracking scherm komen veel bekende namen voorbij. Bij elk van die namen hoort wel een horrorstory. Nu op het scherm Bangui, Kisangani, Kinshasa, Libreville, Franceville en Bakwanga. Direct weer een ander land of gebied met meer slecht nieuws. Maar Afrika is elastisch en heeft de toekomst. Straks, over een eeuw of zo, zal het ook hier welvarend zijn en zullen veel van die bomen onder mij weg zijn. Om plaats te maken voor de mensheid en waarschijnlijk wordt er ook hier dan Chinees gesproken. En als er dan ook weer een KLM toestel richting Kaapstad vliegt zal er misschien enkel wit personeel aan boord te vinden zijn. De passagiers zullen zonder uitzondering zwart zijn.
