Apartheid
Onderricht in Apartheid gehad van Ivy en Sari. Twee vrouwen die het aan den lijve ondervonden hebben hier in Darling. Die Apartheid is nog niet helemaal over. We gingen eerst naar het Darling museum over de geschiedenis van dit stadje. De juffrouw achter de balie keurde de beide donkere dames geen blik waardig en sprak Madeleine toe over wie hun ticket zou betalen en of ze gepensioneerd waren. Alsof je het over kinderen hebt. Het museum behandelde twee eeuwen geschiedenis in de vorm van foto's, werktuigen en een aantal scènes zoals een schoollokaal, een keuken, een slaapkamer, de kerk, de garage, een boerderij e.d. In het hele museum was welgeteld één foto met een gekleurd iemand en die zat onder de koe te melken. Alle schoolfoto's, alle groepsfoto's, portretten en familiefoto's waren witter dan wit. Ivy vertelde nog wel dat het enige vlees wat ze ooit te eten kregen koeienuiers waren. Die waren natuurlijk door die zwarte aangeraakt en niet meer geschikt voor consumptie... Toen, eind jaren vijftig, de Apartheid afgekondigd werd was Darling een gemengde gemeenschap. Zwart en Wit woonde door elkaar en wit had in lang niet alle gevallen het mooiste huis. Maar toen werden alle gekleurde mensen gedeporteerd naar een stuk land onder de spoorlijn. Ze moesten maar zien dat ze iets bouwden om in te wonen en het resultaat was een soort golfplaten enclave waar iedereen dicht op elkaar woonde. De witten hadden ineens meer 'Lebensraum' en alle huizen tot hun beschikking. Tot op de dag vandaag is dat nog zo. Wit boven in het stadje en zwart beneden onder de spoorlijn. Ivy en Sari gingen echter nog wel steeds naar de lagere school in het witte gedeelte. Twee keer per dag door de Prospectstraat lopen. De jongens links van de weg, de meisjes rechts. Maar de witte jongens liepen daar doorheen en gooiden stenen of lieten honden op de zwarten los. En als ze dan een tuin van een blanke binnenvluchten, vaak een tuin die eerst aan hen toebehoorde, kregen ze ongenadig op hun lazer. Later zijn ze via een lange omweg naar school gaan lopen om aan het pesten te ontsnappen. Maar zei Ivy nog "altijd vechten maar nooit bloed". Dit in tegenstelling tot deze tijd. Zij werden 'Hotnots' genoemd en zij noemden de blanken 'Vette Rotte'. Schelden deed niet zeer. Ivy's moeder bleef al die jaren roepen tegen iedereen die het horen wilde dat ze Verwoerd, de President, moesten vermoorden. Ze had schijt aan alles en iedereen.
Ivy en Sari gaan samen de komende weken een toneelstuk instuderen, onder regie van Madeleine, over die herinneringen aan de Apartheid en hun eigen geschiedenis.
Vanmiddag nog naar IJzerfontein gereden, een badplaats. Daar zelfs nauwelijks donkere mensen in de bediening. Je kunt hier een prima vakantie vieren zonder donkere mensen te zien behalve in de bediening. Geen wonder dat zoveel Nederlanders hoog opgeven van een vakantie in dit land. Nederland is inderdaad veel gekleurder. Hier zijn die 80% kleurlingen prima verstopt. Maar als het aan Sari en Ivy ligt gaat dat veranderen. Pas maar op!
