Shangri-La
Shangri-La. Er drijven witte wolkflarden hoog door de kobaltblauwe lucht. De besneeuwde bergtoppen laag aan de horizon lijken gescheurde stukken wit bord karton die iemand wat slordig in de groene grasvlakte heeft gestoken. Als je even niet oplet zit je in het decor van een romantische Bollywood film. Je droomt aanzwellende muziek, veel opvliegende vogels, een nevel die in slowmotion optrekt en daar middenin een waterval die met een te lange sluitertijd gefilmd is. Dit is het Shangri-La. Hier moet je blijven. Hier wordt je honderd. Dit is een plek waar je je geliefde mee naar toe neemt. Niet jezelf. Sukkel dat ik ben. Ik laat me maar meevoeren door die witte wolk. Dromen is zo slecht nog niet.
Ik ben in Felai Si. Een plek hoog in de bergen met een adembenemend uitzicht over een dertiental hoge bergtoppen. De een nog heiliger dan de ander. Daar aan de overkant van een deze dalen liggen een aantal heel heilige plaatsen. Daar ga ik de komende dagen wat rondkijken en zelf ook een paar kleine bedevaart tochten maken. Ik schijn geluk te hebben. Het licht is vandaag zo onbeschrijfelijk mooi en het weer zo helder dat zelfs de mensen die hier wonen met hun camera staan te knippen om dit spel van de zon en het gesteente vast te leggen.
