Till Dead Us Apart
Around-the-world-autumn-2006
Juizhaigou maandag 23 oktober
Ik loop in een landschap wat je de adem beneemt. Van schoonheid, Niet van de geur van doorweekte aarde die hier hangt. Het is herfst en een lappendeken van onwaarschijnlijke kleurcombinaties omgeeft alles. Een palet van natuurlijke kleuren waar iedere modeontwerper zou van gaan watertanden. Ik heb dorst. Weer eens geen drinken meegenomen en loop al twee uur dit dal in. Het pad gaat gestaag omhoog. En boven de 3500 meter ga je dat direct voelen. In het kleine dorp aan de rand van het dal branden hier en daar vuren. De opstijgende rook hangt als een mist zonder kleur vlak boven de huizen. Midden in het dal zwarte en donkerbruine bewegende bollen wol die langzaam in de richting van de brede rivier sukkelen. Het is een kudde yaks met ergens middenin een zuurstok roze en hard groene vlek. Waarschijnlijk het meisje dat met deze kudde leeft. Ik kan er niet naar toe. Onvoorstelbaar hoeveel beekjes er door dit landschap stromen. En ik heb al tot mijn enkels in het water gestaan. Als ik door de modderpoel stap die hier de straat in het dorp aangeeft lijkt alles uitgestorven. Maar in de duistere openingen van de kleurig beschilderde huizen zie je soms ogen oplichten die mij volgen. Uit een van de huizen komt een vrouw gelopen die Tashi Delek (hallo) naar mij roept. Ze gaat naast mij lopen en lacht een paar keer. Als ik stil ga staan doet zij dat ook en ik vraag of ik een foto mag maken. Ze gaat er echt voor staan. Ik druk een paar keer af en als ze denkt dat ik klaar ben maak ik de foto die op haar lijkt. Ze praat honderd uit en ik versta er helemaal niets van. Is verder ook niet van belang. Ik vermoed dat ze denkt dat ze Engels spreekt. Ik wil het haar graag doen geloven. Alles wat ik vraag krijgt een fout antwoord. Tenminste een antwoord waar geen enkel aanknopingspunt met mijn vraag in lijkt te zitten. Maar de leukste antwoorden zijn die waar je de vraag nog voor moet bedenken. Dat doe ik dan maar. Ze knijpt een keer in mijn zij en blijkbaar bevalt mijn body mass haar want ze knikt goedkeurend. Ze zegt iets wat belangrijk lijkt want ze kijkt mij heel ernstig aan. Ik maak haar duidelijk dat ik echt niet weet waar ze het over heeft. Maar uit haar gebaren wordt duidelijk dat we moeten trouwen. Twee ringen en een vinger er doorheen maak ik er uit op. Ze lacht weer heel ontwapenend. Ik moet bekennen dat ze een mooi gezicht heeft en een blik van eeuwige trouw in haar ogen. Dat laatste is er bij mij nogal ingeschoten de laatste vijftig jaar. Maar al na drie minuten tot trouwen te besluiten is mij weer wat te snel. Ik ben ook best wel vaardig in gebaren voor de dagelijkse conversatie, voor een huwelijk echter wat te magertjes. Daarbij denk ik dat ik te weinig yaks bezit en op een paard wonen zoals die jongens hier is ook teveel gevraagd. Wat kan ik nu eigenlijk wel waar je hier iets aan hebt?
