The Battle of Diem Bien Phu
“Ik ga snel sterven” verscheen er als eerste op het schermpje van mijn chauffeur toen we al vroeg vertrokken. We zijn “lost in translation.” Het zou de tijd van de heldere luchten moeten zijn maar dat zit er even niet in. Het begon nog redelijk op weg naar Diem Bien Phu maar later barstte de regen toch weer los. “Must See Markets” zagen er intens triest uit maar dan loop je maar de geschiedenis in. Diem Bien Phu was het toneel van de laatste grote veldslag tussen het koloniale Franse leger en de Viet Minh. Die slag vond plaats op en om de heuvel A! en daar was ik vandaag. In deze tijd van de oorlog in Oekraïne is zo’n bezoek heftig. Op dit soort plekken denk ik altijd aan de zinloosheid van de doden. zoveel jonge mannen die sterven voor een zaak die later een voetnoot in de geschiedenis wordt. De dood in gejaagd door militaire machten, uit op meer macht. Stil liep ik rond op deze heuvel waar 25.000n Vietnamezen en 13.000 Franse soldaten stierven in de modder van de loopgraven en eenzaam in gevechtsputjes. Er is niets veranderd in de laatste 68 jaar Die slag was in 1954. Ik kreeg nog een omhelzing van een Vietnamveteraan uit de oorlog met de USA die zo blij was dat een westerling aandacht toonde voor hun geschiedenis. Later op een andere plek in de stad beklom ik de 476 treden naar een momument voor meer dode mannen en vrouwen die stierven door wapengekletter. De wens zal niet uitkomen maar laat het in godsnaam ophouden. Zelf was ik ook heldhaftig. Ik kwam langs een tandartspraktijk. Voordat ik een besluit had kunnen nemen zwaaide de deur al open met een hartelijk “welcome”. Ik besloot ter plekke een loszittende kies (al drie jaar) te laten trekken. In de stoel kreeg ik een VIP behandeling met hartfilmpje en het constant bijhouden van mijn bloeddruk. Het trekken was zo gebeurd en kreeg een grote fles Nanostar mee om te spoelen. Toen moest ik op de foto met alle tandartsen en assistenten, 12 in totaal. Toen ik wilde afrekenen riepen ze allemaal in koor “no no no for free”
