Up to Tanna
Die vliegdagen moet ik gewoon gaan vergeten. Dan is wachten alles wat er rest. Of zoals ze hier zeggen Relax! Delayed staat niet op het bord alleen maar ‘relax’. Uiteindelijk was de vlucht naar Tanna maar vijf uur vertraagd. En daarna arriveerde ik in het volgende paradijs. Er stond al een grote fourwheel drive klaar en dat bleek nodig. Vanuatu is een van de meest rampen gevoelige landen ter wereld en wordt tijdens het natte seizoen van november tot april regelmatig getroffen door cyclonen. Maar weinigen in deze eilandnatie van meer dan 80 eilanden waren voorbereid op twee cyclonen van categorie 4 die begin maart binnen 72 uur het land zouden treffen. "De cycloon veranderde steeds van richting en de wind kwam uit verschillende richtingen” vertelde mijn driver. De cyclonen hadden de vriendelijke namen Cathy en Judy. Maar het waren bitches. De vernieling was groot. Bruggen weggeslagen, bomen ontwortelt en eigenlijk was alles kapot. Na afloop was het hele eiland bruin, geen blad aan de boom. Maar nu amper zes weken later is alles weer overdadig groen. Maar wegen bestaan er eigenlijk niet meer, het zijn rivierbeddingen geworden waar je met moeite in kunt voortbewegen. Een onbeschrijfelijke tocht van twee uur in het donker volgde. We rijden door vulkaanas en in de verte is het rommelen van de vulkaan duidelijk te horen. Mount Yasar heet het kreng en hij werkt nog volop. Maar die is er altijd en boezemt geen angst in, die cyclonen zijn gevaarlijker en hebben de volledige oogst van dit jaar vernield. Nu zit ik aan het ontbijt in mijn primitieve guesthouse waar de kip net een ei is komen leggen naast mijn tafel. Dank je wel. Weinig beeld vandaag, morgen zeker wel.
