Oortjesbrug-Enschede
Het was een dag waarop de regen maar niet wilde stoppen. Maar ook een dag waarop die regen zich mengde met tranen. Tranen om het overlijden van een goede vriendin en oud collega, slechts 56 jaar jong. Veel te jong, veel te pijnlijk. Ik kreeg niet veel mee van het landschap, mistte een rood-wit bordje of twee drie, wat maakt het nog uit. Ik liep zelfs een keer weer terug op het pad, gelukkig was er een markante brug die mij deed beseffen dat ik er al geweest was. In gedachte liep ze al de laatste weken mee met mij en nu moet ik alleen verder. Ik ergerde mij aan het tweehonderdste bordje met de Flamingo route. Ik hoop dat ik er nu uit loop. Fotografeerde een foto van een Flamingo om er af te zijn. Maakte foto’s van de alweer de derde galg op deze tocht. Een wrede streek moet dit vroeger geweest zijn. Leerde dat de karrensporen van Duitsland vroeger breder waren dan de Nederlandse waardoor de Duitsers Nederland niet in konden rijden. Een subtiele verdediging van ons land. Op het einde van de tocht was er een uitkijkhut, welkom omdat de regen gestopt was met miezeren en overgegaan was in een stortbui. Door het raam van de toren keek ik uit over het landschap en dacht na over het leven en de dood. Dat het daarna niet meer stopte met regenen was meer dan toepasselijk.
