Day 5, Cinque Terre
3/4. Forgotten places and missed cities
Because of Corona I don't have the travel destinations to choose for free. In the coming weeks I will be filling in some blank spots in my travel life. On advice to Cinque Terre.
Once, a long time ago, I hitchhiked through Europe during the summer months. And thought to have found a shortcut here to La Spezia and through to Rome. But there was only one train. And for nothing, I traded the hitchhiking for the train. Because then my 300 hard earned guilders, by picking strawberries, didn’t survive me through the months.. So again a bit back to the Via Aurelia. Then allready my favorite road. Now 53 years later I am finally back here. Now a bit of train, a bit of boat and quite a bit of walking. “Yes a few steps up and a few down” said the girl from the info. Judging by her high heels, a kitchen stairs was a bridge too far. I didn't count the steps because I couldn't count for a while. I understood all too well straight up again. Afterwards I think enjoying it but on the way it is 'I'm too old for this'. But after such a trip there is always a terrace and a cold beer. I was not alone, there were no traffic jams, but even without the Americans and the Chinese, these towns are overrun. Glad I saw it but one day was enough this time. And not only that that budget of that time was already exhausted after one night in the hotel. What? In Euros. I should have made a reservation earlier. But breakfast on a terrace with a sea view may cost a bit.
Day 5, Cinque Terre
5. Forgotten places and missed cities
Door Corona heb ik de reisdoelen niet voor het uitzoeken. De komende weken ga ik enkele witte plekken in mijn reisleven invullen. Op advies naar Cinque Terre.
Eens, lang geleden, lifte ik de zomermaanden door Europa. En dacht hier een kortere weg naar La Spezia en door naar Rome gevonden te hebben. Maar er was slechts een trein. En voor geen goud ruilde ik het liften in voor de trein. Want dan waren mijn 300 harde guldens, verdiend met aardbeien plukken, niet toereikend. dus weer een stukkie terug naar de Via Aurelia. Toen al mijn favoriete weg. Nu 53 jaar later ben ik hier eindelijk terug. Nu wel stukje trein, stukje boot en flink stukje lopen. Ja a few steps up and a few down zei het meisje van de info.. Aan haar hakjes te zien was een keukentrappen al een brug te ver. Ik heb de steps niet geteld want ik kon al een tijd niet meer tellen. Ik begreep loodrecht naar boven weer al te goed. Na afloop denk ik genieten maar onderweg is het ‘hier ben ik te oud voor’. Maar na zo’n tocht is er altijd weer een terras en een koud biertje. Ik was niet alleen, het waren geen opstoppingen maar ook zonder de Amerikanen en de Chinezen worden deze stadjes overlopen. Blij dat ik het gezien heb maar aan één dg had ik deze keer genoeg. En niet alleen dat dat budget van destijds al na een nacht hotel op was. Wat? In Euro’s. Had ik maar eerder moeten reserveren. Maar een ontbijt op een terras met uitzicht op zee mag wat kosten.
