Windblown saffrancoloured Podor
The end of the road en op dezelfde breedtegraad als Timboektoe daar ben ik nu. Podor, heet de plek, identieke saffraan tonige kleuren en net zo stoffig. Maar met wel de Senegal River voor de deur en aan de overkant Mauritanië. Daar loeren ze naar de overkant naar eventuele toeristen om voor veel losgeld te ontvoeren. Maar voor ik verder ga eerst een compliment aan de vele grote kuddes runderen die hier de kale vlaktes bevolken op zoek naar een sprietje. Als ze oversteken kijkt eerst de stier van dienst goed of het veilig kan en gaat dan midden op de weg staan, als een soort klaar-over, om de rest over te laten steken. Maar geeft ook op tijd aan dat de rest van de groep moet blijven staan als hij vindt dat de auto door mag. Voorbeeldig gedrag!
Maar goed, Podor dus. Aan de rand van de Sahara, zimmenrende hitte, verweerde huizen, net als de koppen van de oudere bewoners. Je kunt er verder weinig anders dan de atmosfeer opsnuiven, je op een andere planeet voelen en luisteren naar het geluid van de hoeven van de paarden calèches en het klakken van de zweep. Lopen over de markt, even smerig als verrukkelijk en kijken naar de mensen waar je niet weet te kiezen uit lelijk of beeldschoon. Toch mooie mensen weer hier maar oh oh die lippen, bij ons betalen ze duizenden euro voor slechts een kopie en hier zijn ze vanuit de schepper rijkelijk bedeeld. In alle maten maar vooral extra large. Ik kan mij voorstellen dat zoenen hier een reis op zichzelf kan zijn.
