Culture de Serrer

Pffff… het lijkt misschien dat ik het verzin, maar het gebeurde allemaal echt. Nu ik het opschrijf weet ik dat ik maar een fractie met woorden kan vertellen. En de foto’s zijn ook een probleem. Het was pikke donker. Mijn nieuwe vriend Ousman had mij te pakken deze keer. Vertelde nonchalant of ik zin had mee te gaan naar een worstelwedstrijd. Ik denk omdat ik een auto had. Onderweg nog een heerlijke kloppartij, tientallen mannen die met elkaar op de vuist gingen vanwege een verkeersdelict zo leek het. Dat kende ik alleen nog uit mijn jeugd, tijdens Uden Kermis, Oss tegen Uden, benzen! Wat Ousman niet vertelde en onderweg pas na veel aandringen zei, dat het 85 km was en daar in dat stadje nog eens een aantal door de rimboe naar een klein Afrikaans dorpje. Dat stond op stelten kun je zeggen. Het was angstaanjagend en fascinerend tegelijk. Zoveel volk, zoveel herrie, mijn auto was het enige gemotoriseerde vervoermiddel. Voor de rest alleen paarden en ezelskarren, enorm veel. Er was met doeken een arena gemaakt, hoge doeken zodat de niet geprivilegieerde er niet binnen konden kijken. Maar die hadden tientallen platte karren opgesteld zodat ze eroverheen alles konden zien. Het grootste deel van de duizenden bezoekers negeerden mij volkomen. Deze worstelwedstrijd is meer mystiek dan strijd, onderdeel van de Culture de Serrer. Om te voorkomen dat ze mystiek worden beïnvloed, nemen ze gedrag aan dat bizar, onhoffelijk en schokkend is. Ze dansen, als je het dansen kunt noemen, ze zijn gewoon totaal wild in hun bewegingen, maar ook meditatief. De voorbereiding bestaat uit het bezingen van hun dapperheid om de tegenstander te intimideren en het publiek te verleiden door te dansen op het ritme van de tamtam. Het gevecht was ooit een ritmisch feest dat volgde op een overvloedige oogst in de Sérères. En daar willen ze geen withoofden bij. Maar ik was met een worstelkampioen en dat scheelde. Het had wel nogal wat bekvechten en discussie tot gevolg maar ik mocht uiteindelijk binnen. Soms wist ik niet of ik bang moest zijn of dat er wel een kans was dat ik dit overleefde. Maar ik lachte veel en sloeg lukraak mannen op hun schouder en schudde ongevraagd handen. Als gezegd mislukte vrijwel iedere foto en ik besloot gewoon te gaan zitten tussen het uitzinnige publiek en te genieten van dit schouwspel. Het was magnifiek. Ousman was ik kwijt, die was ook dansen. Het worstelen leek bijzaak en het dansen voor de tribune met vrouwen verleidde de mannen tot bewegingen die ik nog niet kende. Het eindigde plots en iedereen verdween onmiddellijk. De rit daarna door de donkere nacht, door het hoge gras, met voor mij en achter mij de volle paarden koetsjes en platte karren, was majestueus en heel mystiek… Dat de rit door de nacht over de drukke Afrikaanse wegen daarna eigenlijk levensgevaarlijk was drong niet tot mij door. Op de beelden zag ik in de lampen pas hoeveel insecten er rondvlogen, ik had ze niet gezien, zij mij wel.