Souq Souq
Z’n luie laatste dag. Na twee keer de geitjessouk bezocht te hebben was het vandaag de beurt aan de spulletjes souk. Het was bloedheet en dan bedoel ik stervens heet. Zo voelt cremeren dacht ik even. Maar ik liep met een volledig vrije wil door Oman. Niet zeuren gek. Zo nu een dan een glas vers grapefruit sap verlicht direct veel. Binnen in de souk werkte ik aan mijn vermogen om niets te kopen. Met die Indiërs in hun rol van overreder en aanhouder zou dat nog een hele kluif kunnen zijn ware het niet dat ik echt helemaal niets wilde hebben wat ik tegenkwam. Deze souk kon zich niet meten met de bazaar van Istanbul maar was verder prima in orde. Voor sleutelhangers en mannenhoedjes kun je geen betere hebben. Maar aan alles komt een einde dus ook aan mijn bezoek aan Oman. Terug in het hotel begon een Engelse dame mij haar reisverhaal te vertellen en ze bleek blij dat dit ook voor haar haar laatste dag was. Ze was tien dagen het busje niet uit geweest. Te warm en zo’n raar land. Daar was ik het gelukkig niet mee eens. Een prachtige plek op deze aarde met geweldige mensen. Alleen zijn ze bezig het hele land met asfalt te bedekken en dat zou zich nog wel eens tegen hen kunnen keren. Wij hebben daar ervaring mee. Op het einde van de middag was een strandwandeling weer te doen en daar nog een tijdje naar het strandvoetbal zitten kijken. De nationale sport. Iedere man schijnt het iedere dag te doen. Maar zo te zien kunnen ze met dit talent zelfs niet van het Nederlands Elftal winnen. De High Tea, een must las ik, in de Hyatt maar overgeslagen al was het daarbinnen een kitsch paleis om je vingers bij af te likken. Salam Aleikum.
