Nizwa and beyond
De Souk van Nizwa. Dat is andere kouk. Er zijn in Oman best veel toeristen zie ik hier. En op het programma staat duidelijk: vrijdag de souk van Nizwa. Op de geitenmarkt is het het drukst. Het is een soort beauty contest waarbij de beesten in een cirkel rondgeleid worden met biedende mannen en een enkele vrouw eromheen. De meeste vrouwen staan of zitten op afstand en hebben de touwtjes in handen. Iedereen met een jurk tot voetlengte, in welke kleur dan ook, is Omani of werkt voor hen, de rest heeft een fototoestel in de hand. Best knap dat ik nog foto’s kon maken zonder een andere lens of, godbetere het, een korte broek in beeld. De rest van de souk breng ik door op een terras met een kop koffie. Wel nog even het fort meegenomen dat maar tot 11 uur open is. Het is vrijdag. Dan moeten alle mannen naar de moskee. en ligt het leven stil. Voor anderhalf uur maar dan zijn ze weer rein. Er mag hier heel weinig boven de grond en bijna alles eronder. Effe bidden op vrijdag en klaar. Het zijn net katholieken.
Er is veel te zien rondom Nizwa je moet het alleen kunnen vinden. Traditionele dorpjes met lemen huizen die echter verborgen worden door enorm veel nieuwbouw. De middeleeuwen zijn ook hier voorbij. Wat er van over is staat op instorten. Wat door de bergen rijdend zie ik, na goed kijken, een dorpje tegen de berg geplakt. De ruïnes zijn door hun oranje kleur bijna opgenomen door de rotsen waarop ze gebouwd zijn. Maar als ik zoiets zie wil ik er naartoe. De archeoloog in mij wordt wakker. Maar hoe er te komen? Ik denk geitenpaadje en of mijn gebed verhoord werd zie ik een klein lief geitje lopen wat even later voor mij uit een rotspad op huppelde. Later las ik dat het dorpje Ghul heet en er stond 'there’s no longer any safe way of scrambling up to the old buildings and fortifications on the hilltop above.’ Ammehoela dat geitje wist beter.
