Cuba (voor het te laat is)
Als kind van de jaren 60 was HIJ, de grote leider, een van mijn helden. Er waren meer helden in die tijd. Natuurlijk Che Guevara, daar kun je je geen bult aan vallen, Mao (ik voel de bult nog steeds) en wat later Allende. Inmiddels weten we beter. Ze zijn allemaal dood behalve die ene: Castro. Die lijkt tegenwoordig meer op een lieve oude opa dan op de grote revolutionair van vroeger. Schijn bedriegt nog steeds. Hij gunt zijn volk geen millimeter vrijheid. En houdt stug al zijn doctrines vol. Armoe troef daarom daar op Cuba. Plotseling realiseerde ik mij dat de oude Castro ook niet het eeuwige leven heeft en Cuba daarna niet meer het Cuba van nu zal zijn. Voor wat mooie beelden en verhalen snel er naar toe. Armoe inspireert blijkbaar...
Toeval bestaat niet. Daar ben ik het hartgrondig mee eens. Toch stond er vanmorgen ineens een artikeltje over Cuba op de voorpagina van de Volkskrant. En de NS bracht mij naar Schiphol voor mijn vlucht naar Havana. Zo vaak ga ik niet naar Havana, de eerste keer zelfs, en het is al heel lang gelden dat Cuba voorpagina nieuws was. Het opzienbarende nieuws was dat de kappers van Cuba het voortaan met losse handen mogen. De kappers en de schoonheidsspecialistes worden geprivatiseerd. De Cubaanse regering heeft er geen ruchtbaarheid aan gegeven maar het kapitalistische Reuters is er achter gekomen. Er is blijkbaar een einde gekomen aan het hardliners socialisme nog voordat het kapitalisme een aanvang heeft genomen.
Mijn vlucht was via Parijs en het vreemde aan die vlucht was dat er nauwelijks Cubanen meegingen. Normaal als je naar dit soort landen vliegt zitten de toestellen vol met mensen die terugkeren en met overvolle tassen en koffers slepen met consumptieartikelen voor de familie. Hier waren het vooral Duitsers op zakenreis en Fransen met vakantieplannen. Naast mij zat echter een Companero, een echte. Fidel baard en Che Guevara pet. Of hij die laatste uit bewondering droeg of voor zijn ernstig doorkomende kaalheid was niet geheel duidelijk. Toen de pet tijdens een ronkende slaap afzakte zag ik de ravage en hij schrok bij wakker worden zichtbaar van het het nu publieke onomkeerbare ongemak. Hij was lid van de junta, wat te zien was aan de vuistdikke map van het Ministerio de Relaciones Exteriores de Cuba wat hij tijdens de vlucht moest doorploegen maar waar hij telkens bij in slaap viel. Ik heb steeds maar wat papiertjes voor hem opgeraapt. Een echt kind van de revolutie. Wit overhemd, subtiel borsthaar tonende knoopjes los, Todds schoenen en een broek van Hugo Boss. Zijn enorme Breitling los om de pols. Ik rekende even uit dat het tekort aan medicijnen in een gemiddeld Cubaans ziekenhuis in één keer opgelost zou zijn als hij het geld van zijn uitrusting daaraan besteed had. Beetje flauw om het zo om te rekenen maar ik heb mij ingelezen en de nood is hoog in dit socialistische paradijs. Hoe hij kon slapen was mij een raadsel want als hij even wakker was bestelde hij steevast een glas Coca Cola. The Real Thing. Onverkrijgbaar in zijn thuisland. In Cuba aangekomen werd hij met veel egards snel langs alle controles geleid. Zal weer wennen zijn.
De aankomst was overigens heel ontspannen en binnen tien minuten na de landing zat ik in een taxi naar de stad. Onderweg al honderden vintage cars van Amerikaanse makelij gezien dus daar zij we ook mee klaar. Die worden straks na openstelling van de grenzen onmiddellijk naar Azië en Europa geëxporteerd. In de vroege avond nog even de stad ingelopen. Onderweg had ik van alles gelezen over het jineterisme. De geluk zoekende mannen en vrouwen die schijnbaar overal de toeristen opwachten om een romantische en financiële overeenkomst te sluiten. Maar in tegenstelling met wat ze schreven werd ik niet meteen besprongen door tientallen mooie jinatera’s. Alleen wat gelonk op straat maar niet meer dan op een woensdagmiddag in de Albert Heijn van Vught. Wel zag ik een paar westerse 40-plus dames die wel gescoord hadden. Eentje met een wilde rasta knul waar ze thuis in Solingen niet mee gezien zou willen worden en twee andere met veel te mooie jongens die voor deze gelegenheid hun vaste vriend thuis op de bank hadden gelaten. Beide partijen hadden duidelijk zin in dit buitenkansje. Terug in het hotel zat er wel een heel mooi rijtje te wachten maar toen deed het tijdsverschil zich gelden . Nee, aan mij was vanavond geen Convertable Peso te verdienen. In bed bleek het nog een hele klus om werkelijk te slapen door de dreun vanuit de disco onder mijn slaapkamer. Ik hou al niet van salsa (wat doe ik hier eigenlijk?) en zeker niet als die salsa gaat klinken als monotoom gebonk.
