Absurdism
Absurdisme kom je overal tegen. Als je het wil zien tenminste. Maar waarom speciaal zoveel op luchthavens behoeft nader onderzoek. Op Schiphol op weg naar de KL 905 met bestemming Moskou was het weer raak. Een wat sullige KLM employee duwde loom een invalidenwagentje richting gate 41. Met daarin, stijlvol gedrapeerd, een zichtbaar dure bontmantel. Zo te zien ooit het bezit van een gevaarlijk aaibare poezensoort. De kennelijke eigenaresse liep ernaast. Op zulke hoge hakken dat die een verblijf in het wagentje volstrekt verantwoord hadden gemaakt. Een glimlach kan lang bij je blijven.
Op Moskou Sjeremetjevo loodste Olga Tjemersjekava mij professioneel door de rijen voor mijn aansluitende vlucht naar Ulaanbaatar. Daar aangekomen een wat angstig stemmende mededeling. De beloofde Boeing 767 was even niet voorhanden. Het werd een Tupolev 154M. Als je oud bent en euthanasie niet meer lukt is vliegen met een Tupolev een reëel alternatief. Nu vallen niet alle Tupolevs naar beneden maar uit elkaar vallen komt akelig dicht bij de waarheid. Had me ooit voorgenomen, na wat eerdere ervaringen met zo’n ding, er nooit meer in te stappen. Echter zonder visum een nacht op deze luchthaven doorbrengen was ook geen optie. En is die 767 dan wel gebruiksklaar? Heb de grap er maar van ingezien en de gebreken op de koop toe genomen. En die waren er genoeg. Eigenlijk was ik in een Holywood productie terecht gekomen. Een persiflage op en rampenfilm. Ik heb nog om mij heen gekeken of ik Borat ergens zag. Bij het vliegtuig aangekomen zag ik overal deuren van verschillende maat en bij eentje hadden ze een soort van trap tegenaan gezet. Binnen waren overal n nisjes met gordijntjes en kleine bureautjes waar stewards en stewardessen lijsten in zaten te vullen. Misschien wel het te verwachten verbruik want deze kisten gebruiken zoveel kerosine dat het nodig was een 6 uur durende vlucht halverwege te onderbreken voor een fuel stop. Zo werden we midden in de nacht ruim een half uur bijgetankt op een afgelegen hoek van de luchthaven van Novosibirsk. De deuren bleven dicht. Op en om het vliegveld stond een enorme hoeveelheid schroot geparkeerd waarbij bijtanken blijkbaar geen zin meer had gehad.
Ons toestel was alweer lang en breed aan het terug taxiën naar de startbaan terwijl wij, passagiers en bemanning, nog stonden te praten in de gangpaden. Een steward kreeg het in de gaten en riep iedereen op snel te gaan zitten. In de cabine zaten op de meest vreemde plaatsen messen tussen plafond, deur of kastje gestoken om de boel nog een beetje bij elkaar te houden en niets plotseling open te laten klappen. Terroristen dreiging of niet het comfort gaat hier voorop. Ook turbulentie kreeg een heel andere dimensie aan boort. Alles trilt, kleppert en rammelt erop los. Zo erg dat er oordopjes uitgereikt werden. Het was eigenlijk best een goed toestel. Tenminste een vliegtuig wat zulke trillingen kan doorstaan blijft wel in de lucht... voorlopig. En ik heb er een paar originele ribfluwelen blauwe pantoffels met een mooi Aeroflot label aan overgehouden.
