Ghangzhou from black and white to color
Kashgar in Winter
Een reis in november 2008. Weggevlucht uit het overstromende Vietnam en terechtgekomen in een winters Kashgar. Klimatologich klopte het beide niet, maar ik schikte er mij maar in. De trip begon in Ghangzhou in het zuiden en daarna eerst naar Urumqi.
Niet zo lang hierna werd de ijzeren hand van China hier gevoeld na de 'opstanden' in Urumqi in 2009
In de taxi naar het airport lees ik dat ik 1 yuan extra moet betalen voor ’additional fuel’ ongeacht de afstand. Op het kaartje staat de afzender: ’Produced by City Price Bureau Price Supervision Check Office’. Een mond vol voor weinig. Ik ben anderhalve dag in Guangzhou geweest. 27 jaar geleden was ik voor het laatst hier. De stad was nog in zwart-wit. Nu is er kleur. Meer dan je ogen kunnen verdragen meestal. In 1982 had je nog weinig of geen kleur. Groen en blauw van de uniforme kleding, dat was het wel. Ze waren toen de vrije handel met het westen aan het uitvinden. Die uitvinding is op alle manieren geslaagd te noemen. Het grootste modemerk hier in de stad heet Dikeni. Spreek het uit in het Engels met aparte letters en je weet waar ze het van hebben gejat. Goed gejat en goedkoop op de markt gebracht. Guanghzou is een wereldstad nu. Monsterlijk groot en druk. Nu nog niet, het is zeven uur in de ochtend en de stad moet nog op gang komen. Maar de eerste McDonald’s openen hun deuren al. Ik heb ze niet geteld maar het moeten er honderden zijn en overal zie je bordjes dat er weer een bij komt. MacDolland zoals de Chinezen ze hier noemen. Amerikaans fastfood in het land waar ze al fastfood hadden, zoals de heerlijke dumplings, toen wij bij ons nog rauw vlees van everzwijnen trokken om onze maag te vullen. Vanochtend las ik een verhaal in de China Daily dat hier een Macdolland verslaafde van 19 jaar nu 257 kilo weegt. Als alle Chinezen zoveel gaan eten wordt de aarde zo zwaar dat we een zwart gat worden. We slokken onszelf op. Zover is het nog niet, de Chinezen bewegen nog voldoende om de Amerikanen in omvang achterna te gaan. Gisterenavond weer staan te genieten van de gemeenschappelijke dansuitvoering in een park bij mijn hotel. Gedisciplineerd en aanstekelijk dansen honderden inwoners van de stad uren achtereen. Allemaal aangeleerde dansjes waar je zo bij kunt inschuiven en weer zonder probleem weglopen. De ene groep met hele brave muziek, meer volksdansjes, maar ook jongeren die een hiphop versie doen. Daar gaat het soms heel heftig aan toe waarbij de ouderen geamuseerd toekijken. Zo nu en dan waagt een oud besje zich tussen de jeugd en laat blijken dat met de leeftijd wel de haren verdwijnen maar niet de streken. De muziek komt vaak uit een soort gettoblaster maar ook uit een kleine meegebrachte cassette player. Een heel park deint, danst en springt in het duister van de nacht. Vlakbij vond een enorm vuurwerk plaats, wat als voorbereiding van de Asian Games werd ontstoken, maar daar had dit park geen enkele belangstelling voor. Er moeten zo op een willekeurig avond een miljard Chinezen dansen. Onder de sterren en geen tv camera te bekennen. Overigens hoorde ik een nummer waarbij in het Engels ’links, links, rechts’ als dansinstructie op de maat gezongen werd maar daar hielden de dansers zich op geen enkele manier aan. Soms lijkt het maatgevoel van de Chinees op dat van mij, heerlijk!
Tijdens de paar dagen hier bezocht ik ook een park op een eiland in de rivier. Omschreven als het enige rustpunt in de stad. Het was rustiger, ja, maar enige honderden bruidsparen die allemaal op tegelijk op een klein plein hun bruidsreportage willen doen is toch een wat onrustig schouwspel. Aan het plein was een enorme Spa gevestigd en ik besloot voor een massage te gaan. Het leek mij een nette tent en zo was het ook bij binnenkomst. En enorm is klein uitgedrukt. Na mijn keuze voor de Heavely Bodhisattva Treatment van twee uur werd ik door lange gangen met vele zalen, zwembaden, ruimtes met allerlei martelwerktuigen (zo leek het) en kamers geleid. Uiteindelijk kwam ik in een enorme ruimte terecht waar enige grote matrassen lagen waar prachtige kleden overheen gedrapeerd waren en rondom stonden vele kaarsen te branden. Ik moest mij ontkleden en op een van de matrassen gaan liggen. Daarna duurde het bijna twintig minuten voordat de deur weer openging en een mooi meisje in een hele strakke, lange, rode jurk binnen kwam. Ik vroeg mij af hoe ze kon masseren in zo'n keurslijf maar ze gleed heel sierlijk uit haar jurk en was ook in haar ondergoed beeldschoon. Natuurlijk had ik zo mijn gedachten over deze verschijning maar ze begon heel professioneel aan haar massage die heel zacht en ontspannend begon maar geleidelijk overging in een behandeling die ik het beste kan omschrijven als molest. Ik werd bijkans uit elkaar getrokken en gebaarde haar, ver voor het verstrijken van de twee uur, dat het wat mij betreft genoeg verlichting gebracht had. Het ware bodhissatva zou waarschijnlijk blijvende invaliditeit veroorzaken. Ze gehoorzaamde gelukkig direct en kwam naast mij zitten. Met een mooie glimlach zei ze vragend: happy landing?
Toen ik weer tussen de bruidsparen heen slalomde had ik wel een lichte spijt dat ik niet voor een zachte landing gekozen had maar de vlucht had op het laatst voor zoveel turbilentie gezorgd dat ik het niet aandurfde. En morgen moest ik helemaal naar het westen van China vliegen. Hogere sferen genoeg zou ik zeggen.
