Yarkand
Vandaag naar en in Yarkand. Yarkand of Shache of ook Jarkant is een stad in een oase in het zuidwesten van Uygur. Het is een oude Zijderoute karavaanstop. Er wordt nog steeds veel zijde geproduceerd. Ooit was Yarkand groter dan Kashgar door de rijke handel met India in opium. De stad kende een bloeiperiode in de 16-17de eeuw toen Sayid een koninkrijk stichtte. Zij zoon Abud Rushitithan en echtgenote Amanisa Han zorgden voor de opbloei van een creatieve cultuur van muziek, dans en poëzie. Zij componeerde het epische muziekwerk ‘De twaalf Muqam’, dat door de UNESCO als Cultureel Erfgoed erkend wordt. Amanisa wordt vandaag nog herdacht als de moeder van de Oeigoerse muziek. Wikipedia is handig in zo'n stad. Ik bezoek haar mausoleum en graf. Ook de Altun moskee pik ik maar mee, daarna door naar het keizerlijke graven-complex van de Altun koningen. Mooi gekalligrafeerde stenen sarcofagen staan opgesteld rond een klein mausoleum. Het stadje wemelt van brommertjes, voetgangers en ezelskarren.
Ik loop naar de wijk van de Oeigoeren waar de tijd heeft stil gestaan De straten zijn stoffige hobbelige lemen paden, oude lemen huizen, ezelskarren en mensen die er tradioneel gekleed uitzien. Daartussen echter her en der een bromfiets of fietstaxi. De Oeigoeren en de Chinezen leven hier in volstrekt verschillende werelden. De steden zijn voornamelijk Chinees geworden met foeilelijke gebouwen met veel witte tegeltjes wat voor de Chinezen blijkbaar modern en mooi wordt gevonden. Hier bij de Oeigoeren zijn de beroepen keurig over de straten verdeeld. Motoren bij motoren. Karen bij de karren. Houtbewerkers bij de houtbewerkers. Naaiateliers bij naaiateliers. Pannen bij de pannen. Iedere straat heeft zijn eigen vakmensen. De sfeer is geweldig. Alles beweegt, alles leeft. De mensen zijn ontzettend aardig. Ik wordt niet lastiggevallen, alleen aangestaard.
