Finally Kashgar
Ook Kashgar ligt aan de rand van de woestijn. De stad ligt in een oase en wordt omgeven door tienduizenden populieren, die overal in rijen langs wegen staan. De oude stad zelf is voor een deel al verwoest door de Chinezen. Ze ruimen met bulldozers hele wijken op en bouwen dan hun afzichtelijke gebouwen er voor in de plaats. Er wonen tientallen volkeren in en om de stad. Oeigoeren, Kirgiezen, Kazakken, Turkmenen, Tadzjieken, Russen, Mongolen, Tibetanen en Pakistanen. Maar de Chinezen zijn de baas. Al zijn ze in de minderheid. Nog wel, maar Beijing zal er voor zorgen dat dat binnenkort helemaal anders is. Ze vechten hier al meer dan duizend jaar voor hun onafhankelijkheid maar voor China is deze stad strategisch veel te belangrijk om los te laten. En omdat ze moslim zijn is het voor de Chinezen heel simpel: het zijn terroristen.
Vlak na tweede wereldoorlog in een chaotische periode vanwege Mao’s Rode leger en de Kwonmintang waren ze even onafhankelijk maar toen alle Oeigoerse leiders onderweg waren naar Beijing voor overleg liet Mao het toestel neerstorten en werd alles weer bij het oude.
Het grote plein van Kashgar is een heerlijke chaos. De grootste moskee van China staat hier, de Id Kah, en veel moslims bezoeken deze moskee en laten meteen een foto maken met die moskee op de achtergrond. Het zijn vaak hilarische foto’s (zie mijn digitale boek: http://issuu.com/ruwenberg/docs/every_picture_tells_a_story ). De Id Kah en zijn tuinen stammen oorspronkelijk uit 1442, maar werd ten tijde van de Culturele revolutie zwaar beschadigd. Nu ziet deze moskee er weer piccobello uit. De vrouwen zijn hier allemaal ongesluierd en hebben meestal hele kleurrijke jurken en rokken aan. In de bazaar kun je uren dwalen, alles kopen en achterlijk veel eten. Ik koop bijna nooit meer souvenirs dus kan ik rustig rondwandelen. Erg rustig is het echter niet omdat overal wel een tv staat te blèren of erger een karaoke set met het volume helemaal open. Soms wordt ik ook uitgenodigd wat te zingen maar dat kan ik ze niet aandoen. Ook aanschuiven voor een hapje wat je veel wordt aangeboden sla ik meestal af maar soms kom je er echt niet onderuit en zit je een varkenspoot af te kluiven of een soort pannenkoek te eten. We kunnen elkaar niet verstaan maar de warmte straalt ervan af.
