The Thirteen Week, Rome!
Week 13/19 november 1999
Campo di Mare(Ladispoli)-Palidoro (Ladispoli)-Roma (stadsgrens)-Roma (centro)
Ofschoon de vakantie al begonnen lijkt moet er toch nog gelopen worden. We moeten met de bus terug naar Campo di Mare maar (deels omdat we zonder rugzak lopen) vergeten wij de bus en lopen pardoes terug. Het valt reuze mee en wat gisteren heel wat leek in de bus hebben wij nu in no-time gelopen. We vervolgen onze weg langs de Via Aurelia waar het zaterdagverkeer goed op gang gekomen is. We drinken wat in een bar waar een subtiel gevalletje van kruimelcorruptie zich openbaart. Twee agenten bestellen en drinken cappuccino en als het op is begeven ze zich keurig naar de kassa: "Due Cappuccino" melden ze beleeft. De barman herhaalt beleeft "Due Cappuccino?" en voegt daar vriendelijk aan toe "Arrividerci!" Agenten tikken aan de pet als teken dat de transactie hiermee is afgetikt. Ik heb nog geprobeerd hetzelfde te doen maar vergat daarbij dat we twee Cola Light gedronken hadden. De act ging hierdoor volledig de mist in. Weer onderweg kwamen wij nog langs een indrukwekkend steigerwerk waaronder zich een kasteel uit de 12e eeuw moest bevinden. Ik vraag mij af wat ze na 31 december (dan moet Italië klaar zijn) met al die steigers gaan doen. Misschien kan . . .
In Palidoro vonden wij het niet de moeite waard om op de bus terug naar Ladispoli te wachten dus dat hebben we ook maar gelopen. Het weer was geweldig en ons terras lag te wachten. De rest van de middag hebben wij, onder het genot van een rood wijntje, helemaal niets gedaan. En dat was voor het eerst in drie maanden.
En toen brak de laatste, echte, loopdag aan. Vandaag namen wij wel de bus naar Palidoro. Lopen was niets voor ons. Om kwart voor negen begonnen wij bij kilometerpaal 30 aan onze finale. Het leek of de Italianen ingelicht waren. Onder begeleiding van vele claxons en geschreeuwde aanmoedigingen liepen wij langs de autoweg richting Rome. Boven ons vloog om de twee minuten een vliegtuig laag over wat het geheel plotseling heel werelds maakte.
Yes! We did it!
Maar ik zal er niet van naast mijn schoenen gaan lopen hoor. Ik houd het maar bij Sogyal Rinpoche: Neem jezelf serieus, maar niet te. En daar ga ik maar weer verder...
Wat doet het met je zo’n wandeltocht van maanden? Vreemd genoeg is het zo snel zo vertrouwt dat je er weinig bij stil staat. Je leven wordt heel klein door de onthechting aan huis, haard en vrienden. Je hoeft niet meer vaak te kiezen. Ja, links of rechtsaf, desnoods rechtdoor maar niet tussen Jantje of Pietje, welke schoenen vandaag, wat past er toch bij die blauwe bloes? Je hoeft helemaal niet meer te kiezen wie of wat er bij je past. Je moet het met zo weinig doen dat het allemaal bij je past. Dat geeft rust en overzicht. Je hebt geen kastplank meer nodig. In mijn vorige leven heb ik ook een paar veel langere reizen gemaakt maar toen had je toch wel een paar kastplanken in je rugzak zitten. En veel meer contact met andere wezens. Nu ligt bij wijze van spreken ‘s-nachts alles op je nachtkastje. Nu ben ik natuurlijk ook een relatief vrij mens: mijn kinderen zijn nooit geboren, veel familie heb ik niet en door telefoon en e-mail hoor ik genoeg van mijn vrienden om er nog een klein beetje bij te horen.
