The Washing Line
Ik zag de waslijn en droomde meer dan dertig jaar terug. Toen zag ik ze ook die waslijnen met per dorp een eigen gezicht en kleur. Hing van de Hilltribe af die er woonde, het kon vrijwel zwart zijn met een enkel rood accent of veelkleurig maar wel wonderlijk smaakvol bij elkaar passend. Nu zie je enkel bont gekleurde kledingstukken, shirts met Mickey Mouse of Keep Thailand Green, broeken in bloem dessins die je bij ons alleen op de woensdagmarkt ziet. Ik ben in het uiterste rafelrandje van het land, langs de grens met Birma. Dorpjes met namen Mong Khao Lang of of Hua Mae Kham. Onbereikbaar in die dagen. Toen ik hier wat verder vandaan destijds rondliep, letterlijk liep want zoveel wegen waren er nog niet, was het puur romantiek. Die oude romantiek van hilltribes, poppyfield en opiumpijpen. De Kuomintang was nog de baas hier, die beheersten de opiumhandel. De Thaise politie had niets te vertellen dus die spekten hun portemonnee. Wij toeristen, werden gedoogd, want brachten geld in het laatje. Nu loopt hier niemand meer, het minste wat ze hebben is een scooter maar SUV's zijn in de meerderheid. Een enkele oude vrouw in traditionele kleding zit nog voor haar huis, mooie nieuwe huizen vaak, geen rieten hutten meer, het is hier veel beter geworden. Ja, je ziet die traditionele kleding nog wel, maar dan alleen als ze iets te verkopen hebben en de kleding helpt ze aan klandizie. Vooral de Akha want die was het meest opvallend met al die zilveren sieraden. Dat ze dan zelf Lahu, Karen of Hmong zijn doet er niet zoveel toe. De geïmporteerde Longnecks zijn natuurlijk helemaal top. Al gaan die langzaam terug naar Myanmar waar het geld binnenkort voor het oprapen ligt. Maar alleen met die nek, dat dan wel.
Tegen de avond reed ik een bergpaadje omhoog naar wat ik dacht dat een dorpje was wat ik vele jaren geleden bezocht had. Ik denk wel dat het klopte alleen was dat hele dorp zich nu, nu de busjes met toeries weg waren, aan het omkleden.
