The Kingdom Swaziland
Swaziland, mijn 136ste land heb ik begrepen uit mijn recente lijst. Ik, en met mij de rest van de wereld, kende het land vooral van de foto’s van hele mooie meisjes met hele mooie borsten die paraderen voor de koning, die er dan eentje uitkiest als zijn volgende echtgenote. Maagd en mooi zijn de enige vereisten. Er op af zeiden mijn hormonen maar dat viel vies tegen. Zelfs in de brochures van het land zie je ze niet, geen foto, niets om uit te knippen voor boven mijn bed. Het is een doofpot. Bij de rondleiding door het Nationaal Museum werd vermeld dat de mannen bij een bezoek aan de koning altijd een speer bij zich moeten hebben en de meisjes geen broek mogen dragen. Curieus. Overigens een mooi maar langdradig museum maar dat lag aan mijn rondleider. Ik weet nu alles van gevlochten manden. Er hing wel een prachtige collectie oude foto’s uit begin vorige eeuw, een man met een rijdende donkere kamer had hier rondgetrokken. Zag ook dat bij een enorme Hollandse boerenfamilie inteelt al bekend was. En die jongen met die wilde haren zou zo in het hier en nu rond kunnen lopen. Bij een portret van een jonge prins en zijn moeder bleek dat het zakje wat hij om zijn middel droeg zijn dagelijkse portie marijuana te bevatten. Ook werd mij de monarchie bijgebracht en ik weet nu dat er meer dan 700 prinsen en prinsessen zijn maar hoe kan het ook anders. De vorige monarch had 70 vrouwen en de huidige is al bij 12. Later in het museum werd ik nog voorgesteld aan een van die prinsen. Had daar een baantje, slecht betaald bleek want na afloop van ons korte gesprek wilde hij graag wat geld. Nu heb ik onze prins ook wel eens ontmoet maar toen kwam ik er af zonder bijdrage. Maar ja die werd koning, daar had deze geen kans op denk ik.
Koeien zijn koning hier. Er zijn 17 verschillende rassen, de ene nog fraaier dan de andere. Koeien zijn geld. Koeien zijn bruidsschat en dan hebben we het niet of een exemplaar maar naar gelang draagkracht een hele stoet. Overal komen die koeien te voorschijn en de koning en zijn entourage moeten ruim bedeeld worden. Zo te zien komen de meeste mensen er niet toe om die beesten op te eten maar is het meer schuiven met die dingen. Mais schijnt ook vrijwel het enige te zijn wat de mensen hier eten. De armen dan. En oud worden ze niet, 37 is de gemiddelde leeftijd maar dat komt vooral door de aids epidemie. Aan geluk is hier blijkbaar een ernstig tekort.
Hierna besloot ik een bezoek te brengen aan een Community Aid Project wat eruit bestond dat ik een rondleiding kreeg door een dorp waar het leven nog op oude wijze geleefd werd. Volop gelegenheid om mooie foto’s van mensen te maken, zei de lieve juffrouw waar ik de toer bestelde. Het was een roteind lopen door een gribus van jewelste. In het dorp was het stil, doodstil. Niemand te zien, er hing was aan de waslijn maar mensen om het aan te trekken als het droog was zag ik niet. De hutten waren allemaal op slot. De beer casting ging niet door. De barbecue lunch vond geen doorgang want er was geen vlees en niemand om te bakken. Ik had erg medelijden met mijn gids die ten einde raad mij een grote tank op palen aanwees en vertelde dat dat de watertank was. Ik had mij al afgevraagd wat die grote aluminium tanks met een slang eruit waren. Hij wist het. Donations are highly appreciated stond er bij het einde van de wandeling. Nu had ik al best betaald voor mijn rondleiding door niemandsland maar er was ook niemand te zien met een buideltje. De tocht terug ging gelukkig door een andere gribus. Toen maar een tocht door het land gemaakt om te constateren dat suikerriet hier voor de inkomsten zorgt. Onafzienbaar die velden.
