Black Magic
Er is iets vreemds aan de hand op deze eilanden. Mannen, altijd mannen, in donkere kleding (dat hebben mannen altijd zul je nu zeggen), lopen eenzaam, in kilometers geen huis of haard te bekennen, met een kinderwagen te wandelen. Altijd een zwarte kinderwagen, altijd met een zwart net zodat je het kind niet ziet. Ik heb er vier zo gezien dus het is een trend. Ik vind het verdacht. Of veroorzaakt die helse pijn in mijn benen voor paranoia gedachten?
Een dag niet gelopen is een dag niet geleefd. Serieus, het is zo’n beetje mijn devies. Vooral op reis moeten de beentjes presteren. Gisteren was ik dus dood. In de knieholte van mijn rechterbeen zit een setje kaasmesjes die zodra ik opsta en een pas probeer te zetten heel hard rond gaan draaien. Uitstappen uit mijn auto is een vrijwel kansloze onderneming. Foto’s maak ik uit het raampje. Ik checkte maar vroeg in bij mijn hotel. Een kamer op de derde verdieping! Toen ik de trap begon te bestijgen riep de receptioniste mij terug. Nu slaap ik gelijkvloers in een kamer met invalidentoilet. Het hotel hier in Klaksvik is gelukkig buurman met het hospitaal. Voor de zekerheid. ’s-Avonds nog voorzichtig een kleine wandeling gemaakt. In het stadje werd gevoetbald, het was 1-0 voor de thuisclub. Hier zag ik de eerste drie donkergekleurde mensen op de eilanden. Ze speelden op het middenveld. Na vijf minuten maar weer terug gestrompeld.
