Sleeping in San Antao
De wolkflarden namen hun gemak ervan, haast was niet geboden want er stond maar een beetje wind. Ik was al even geleden begonnen aan de wandeling van vandaag.
Had bij het ontbijt vanochtend een gekookt ei, een stuk vies witbrood en een veel te zoete beker yoghurt mee gejat en dat zat ik nu onder een den van gezegende leeftijd op te peuzelen. Of het een den was zou ik niet met zekerheid kunnen zeggen, het ding had naalden dat wel. Voor mij kon het een beukden, een eikden of een sparden zijn, het is mij om het even. De beukden stond hier wat eenzaam te wezen maar had daarom wel wijde vertakkingen die ongehinderd hadden kunnen groeien. Door de dansende bladeren (?) van de boom kon ik de bewegingen van de wolken in een waas volgen. En die waas werd dieper en dieper tot ik in slaap viel…
Toen ik weer wakker schrok was het een stuk later. Mijn plannen in de war. Had vanochtend de acht uur ferry vanuit Mindelo naar San Antao genomen. Het was een boot vol volk. Wat toeristen van ver maar ook veel van hier, het is tenslotte weekend. Ofschoon het een vrij rustige overtocht was werden er veel kotszakjes gebruikt. Blijkbaar hebben Kaapverdianen niet zo’n zeebenen. Die zakjes werden meteen na vertrek massaal uitgedeeld. Voor mij was het in ieder geval nog geen zeeziekte vaart. Ben dat één keer echt geweest en wilde toen alleen maar dood. Maar nu wil ik lopen. En doorlopen ook nog door die domme slaap van zo even. Het wolkenspel is nu vol aan de gang. Aan de ene kant wordt een klein streepje wit in no time een zwerk van uitbundig wit tot donkergrijs en als ik omkijk donkerblauw langzaam mistig zachtblauw door de slierten mist. Op zo’n moment kom je eigenlijk zintuigen te kort in dit ongeremde landschap. Op dit eiland voor de kust van Afrika wordt je je bewust wordt van de elementen aarde, water en lucht. En bergen niet te vergeten, mijn kuiten spreken duidelijke taal, het gaat niet vanzelf. De aarde als het leven zelf, meestal hard, soms weer zacht. De lucht prachtig blauw met soms wat witte wolken.
In mijn guesthouse aangekomen had ik eigenlijk alleen maar pijn in mijn voeten. Mijn voetzolen vooral. Veel op oneven keien gelopen. Kan mijnheer niet meer zo goed tegen. Zou er toch wat ouderdom binnensluipen? Vanavond bij een glas Kaapverdiaanse rode wijn eens overdenken. Kan altijd nog stoppen met al dat gereis natuurlijk. Gewoon in een huisje gaan wonen ergens op een niet te hoge bult. Goede Italiaan in de buurt en high speed internet. Kun je oud mee worden.
