Next Stop Brasil
Vanochtend vroeg na het ontbijt stond er zo’n ondermaats vrouwtje van ondefinieerbare leeftijd bij mijn rugzakje en koffer te wachten voor mijn deur. Ze ging dat naar beneden dragen voor mij. Ik wilde al protesteren maar de vrouw had mijn rugzak al om en de koffer ging op haar hoofd en daar sprintte zij weg op haar teenslippertjes. Een schande was het maar wel heel erg lekker. Had mij al bezorgd gemaakt over de klauterpartij over het enorm steile pad naar beneden met de bagage. Natuurlijk gaf ik een veel te grote fooi (voor toekomstige toeristen) maar ze had het verdiend. Ze gaf mij zelfs een handje, zo klein dat ik echt even dacht dat het nog een kind was. De spataderen gaven een andere uitleg.
Heb mezelf getrakteerd op twee dagen een taxibusje. Wil wat meer van het eiland zien dan te belopen is en nu gaan we maar meteen alle beschikbare wegen doen. Afgewisseld met korte wandelingen.
Wat is dit San Antao toch een mooi eiland. Het heeft zoveel ogenschijnlijke tegenstellingen in zich zoals woestijngebied en prachtig vruchtbare kloven vol leven met ook nog een imponerende kustlijn waar strandjes van zwart zand zich afwisselen met steile rotspartijen waar je hoofd van gaat duizelen. Het is regelmatig sowieso een landschap waar je hart van overslaat. Door z’n schoonheid maar ook de ongenaakbaarheid van de enorme rotsen en vulkaanwanden.
Het was kinderdag, een officiële feestdag, overal opstoetjes van dansende en zingende kinderen met stelen suikerriet waarop weer allerlei bloemen waren bevestigd. Men had plezier, de begeleidende volwassenen nog meer dan de kids. Lunch in Cruzinha da Carca een vissersdorp eenzaam aan zee gelegen aan het einde van de weg. Next stop Brasil. Maar helaas, de verse vis werd aan alle kanten aangevoerd maar onze maaltijd zou meer dan een uur duren om te prepareren. De vis moest eerst ontdooit worden. Dan maar wat langer met een knorrende maag verder rijden naar de ’grote’ stad. Dezelfde weg terug maar geen moment gewenning laat staan verveling.
Na de lunch nog een tochtje over een rotspad, weg kun je het niet echt noemen. Het was maag omkerend en adembenemend. Er komen op Facebook en YouTube wel eens van die filmpjes voorbij van enge wegen en paden, nu dit was er zo een. Op zo’n moment zit ik toch echt liever zelf achter het stuur. Mijn chauffeur reed overigens veilig en rustig. Hij zat aan de kant met de hoge kliffen en ik aan de kant met de duizelingwekkende afgronden met daar beneden de beukende golven van de oceaan op de rotsen. Ik liet mij afzetten aan het einde van de berijdbare weg en ging teruglopen vanuit het hoog tegen de klif gekleefde stadje Fontainhas. Buiten wat armoedig groeiende gewassen kon ik mij geen reden voorstellen om hier te gaan wonen. Maar wie ben ik.
