Mindelo
Op weg naar Kaapverdië in een wat overjarige Boeing 737/800. Maar het ding bleef in de lucht. Best knap hoe lang die dingen het volhouden. Het was een applausvlucht. Dat was alweer een gele tijd geleden dat ik dat meegemaakt had. Meestal een kenmerk van charters maar dit was een gewone lijnvlucht. En niet zomaar applaus maar bij het opstijgen, bij het verhaaltje van de captain midden in de vlucht en liefst drie keer bij het landen. Er vielen veel zuchten van opluchting te noteren. Het was sowieso geen rustige vlucht. Mijn stoel kon niet helemaal rechtop tot grote ergernis van mijn achterbuurvrouw, een erg oude dame met enorme felle koolzwarte ogen. Boos kijken had ze tot in de perfectie in de vingers. Ze duwde voortdurend in mijn rug en halverwege de vlucht kreeg ik een mep met een boek op mijn hoofd. Had al een paar keer uitgelegd dat het de stoel was en niet ik die haar een oncomfortabele vlucht hadden bezorgd. Het hielp niet. Het personeel reageerde laconiek, geen wonder, vele stoelen hadden hetzelfde euvel. Vlak voor de landing daalde het volgende boek op mijn achterhoofd neer. Nu ging ik staan met de bedoeling haar flink de les te lezen. Maar ze zat wat stilletjes naar mij te glimlachen met een wat beduusde blik in haar ogen. Haar dochter naast haar haastte zich om uit te leggen dat haar moeder een beetje dement was en steeds vergat dat het de stoel was… zo reist mijn moeder ook zomaar mee naar Kaapverdië.
Na de landing en het inchecken in het hotel met de vriendelijkste receptiedame ooit, mijn normale ritueel in een nieuwe stad. Beetje rondlopen, beetje kijken, camera op mijn kamer en eindigen met een terrasje in de ondergaande zon. De avond beloofde wat. Wat schreef mijn reisgids ook alweer: ”Live music abounds in Mindelo.Most visitor oriented restaurants have music in the night. Eating out is normal here so it is crowded everywhere. Make reservations!” Nu, heb een uurtje rondgedwaald tot ik eindelijk op een eerste verdieping een plek vond waar überhaupt mensen zaten en er een gitarist en een trommelaar zaten te spelen. Ach, ik ben er net, wat zeur ik. Terug op mijn kamer maar muziek opgezet van Cesária Évora, het culturele icoon van de eilanden en een zangeres met een prachtige stem. Generaties van verdriet passeerde de revue en daarbij viel ik langzaam in slaap. Er is een tijdsverschil van drie uur, zomaar.
