Pink Thunder Cloud
Mijn T-shirt valt zwaar uit de toon. Ja, het waait fris en heeft een groot deel van de dag geregend. Maar dat zou nog geen reden moeten zijn voor dikke wollen truien en bontgevoerde jassen. Maar veel hebben daar ook nog mutsen en wollen handschoenen bij aan. Ik ben nog in Montevideo en zit in Don Peperone, een enorm cafe of restaurant of beide dat is niet helemaal duidelijk. Het is er druk en iedereen inclusief het personeel kijkt voetbal op de vele schermen. Ik kreeg van een ober een menukaart die hij bracht zonder zijn blijk van het scherm af te wenden. Ik vond het knap. Ik heb maar wat eten besteld, het is tenslotte acht uur. Terwijl ik daar op wacht valt mij op dat iedereen aan de koffie, bier of wijn zit en er verder geen enkele gedekte tafel te bekennen is met een mandje brood zoals bij mij. Ze dachten waarschijnlijk, iemand alleen, dat is zielig die zetten we achter een bord eten. Maar als ik het eten achter mijn kiezen heb, een waterig visje met een bord spinazie a la crème (dat laatste is een gruwel en bestaat voor 70% uit bloem), blijken er toch bestellingen te zijn gedaan. Het voetbal is ook afgelopen en er verschijnen plotsklaps op bijna iedere tafel enorme pizza's. Ik zit dus in een pizzatent. Ik had ze wel zien staan maar eet uit principe alleen pizza in Napels. Dat heb ik in Italië geleerd; alleen daar pizza eten want daarbuiten is het bagger zeggen de Italianen. Er wordt overigens wel met meer smaak van gegeten als ik van mijn visbloem.
Ondertussen vermaak ik mij uitstekend met de twee mensen die achter mijn rug aan een tafel zitten. Het zijn Nederlanders en ik kan het gesprek vrijwel woordelijk volgen. Het is duidelijk dat zij dat niet door hebben. Ik was in het gesprek gevallen omdat zij met stemverheffing tegen hem zei dat "mijn borsten (ze zei overigens tieten) hebben nu al de neiging om te gaan hangen en ik heb geen zin om daar vaart achter te zetten". Dan wil je wel luisteren. En opschrijven natuurlijk. Het ging over de kinderwens. Van hem in dit geval. "Als jij zo graag zo'n poep- en piesfabriek op de wereld wilt zetten dan doe je dat maar met een ander". Zo, het enige wat hij terug zei en dat na iedere zin was "Maar Erika...". Ze ging maar door, ze wilde nooit, maar dan ook nooit met Pampers in de supermarkt gezien worden en ze vond het van geen enkele stijl getuigen dat hij nu juist hier weer over kinderen moest beginnen. Ze waren, eindelijk, na drie jaar zeuren van haar kant op avontuur gegaan en eens een keer niet naar Frankrijk. Dat 'Frankrijk' werd uitgesproken alsof het Duitsland was. Nu was het Zuid-Amerika geworden en alleen maar omdat zijn grote, mooie, donkerharige, geleerde, belezen zus daar woonde. En die moest natuurlijk, gisteren, de eerste avond in Uruguay, over kinderen beginnen. Dat was wel het toppunt. Waarschijnlijk had hij haar ingefluisterd. "Soms heb ik zin mijn hersenen een tijdje uit te zetten en als een domme blonde Trees door het leven te gaan. Van de ene partyplek naar de andere te slempen en vooral niet jouw familie te pleasen. Wat doen we hier in Godsnaam, Argentinië was toch hartstikke cool. Het lijkt hier wel een bejaardensoos, kijk om je heen! En echt, het is maar dat je het weet, ik wil geen kind!" "Maar Erika…"
Toen ik vanochtend aan het ontbijt verscheen schrok ik mij een ongeluk. Het is zondagmorgen en ik ben in een peuterspeelzaal terecht gekomen. Een heibel van jewelste waar het bestek van trilde. En tot overmaat van ramp bleken een paar ouders het nodig te vinden om met kleuters die nog niet tot praten in staat waren toch zelf uit te laten zoeken wat ze zoal van het buffet wilden hebben. Nu schiet zo'n rij normaal al niet op maar met buggy's erin al helemaal niet en die kleintjes zijn geen snelle beslissers. Dat zou Erika met mij eens zijn.
