Men with no Horse
De kust van Uruguay langsgetrokken. Mooie klassieke badplaatsen, moderne steden met prima architectuur en vrijgevochten hippie enclaves. Wat wil een mens nog meer. Een ander seizoen was prettig geweest want nu was het vrijwel overal uitgestorven. Maar ik heb ze allemaal gehad dus kan er een boek over schrijven. Doe ik niet maar dat terzijde. De plek om te zijn hier is Cabo Polonia. Een droombestemming voor alles wat jong is, surft op water en het net en van afgelegen plekken houdt. Je kunt er alleen met een speciaal 4WD geval komen en je moet je auto achterlaten. Ik heb er even rondgekeken en het aan mij voorbij laten gaan. De 'vibes', zo heet dat toch, waren niet helemaal je dat. Geëindigd in de laatste strandplek voor Brazilië en daar de ultieme travellers outpost gevonden. Het hostal El Tranquilo Diablo. Het was zowaar open en er zaten ook best wat gasten. Al heel lang dacht ik te merken. Er hing een landerig sfeertje, zoals in al die hippieachtige plekken hier. Een beetje achter internet en elkaar filmpjes laten zien, spelletjes spelen en chips eten. Was ik maar weer jong. Ze hadden allerlei kamers en ik heb de beste maar genomen al rook ook die enorm muf. Maar even alles open en het muffe verdwijnt langzaam. Het diner zou gezamenlijk genoten worden in een dependance aan het strand (Taco's met Tequila) en mijn plan was om daarbij aan te sluiten. Tot ik door kreeg dat dat wel eens half elf zou kunnen worden voor we aan tafel zouden belanden. Te laat voor een oude man als ik. Heerlijk de avond doorgebracht voor mijn privé open haard en mijn verhalen een beetje bijgewerkt. En ik hou toch niet van Tequila. Zat ik wel aan een zakje chips als avondeten. De fles rode wijn, eerder ingeslagen, smaakte overigens daarbij uitstekend. Werd midden in de nacht, om half vier, wel wakker van het thuiskomen van de meute, zwaar onder de olie en iedereen stoned. El Diablo Non Tranquilo. Was ik maar weer jong.
Vanochtend verder getrokken nadat ik met veel moeite iemand wakker had gekregen die mijn geld in ontvangst wilde nemen en de deur open wilde maken. Daarna het binnenland in. Het land van de Gaucho's. Acht uur heb ik gereden tot mijn bestemming Tacuarembo. Je kunt met recht zeggen dat ze hier 'Rolling Hills" hebben. Het landschap bleef hetzelfde maar was aangenaam mooi. Bewonderenswaardig hoe ze hier, met zo weinig mensen die hier wonen, het zo keurig aangeharkt hebben kunnen krijgen. Alle hekken en omheiningen goed in de verf, strak en eindeloos. Keurig de rood bonte koeien rechts en de zwarte links. Maar ze hebben prachtige vogels. Ik heb genoten. Heb ook, door die Rolling Hills, nooit zoveel verboden in te halen bordjes gezien terwijl er werkelijk niets in te halen was en je ook nooit ingehaald werd. Alleen die Gaucho's. Op één hand te tellen. De meeste die ik zag hadden op de achterbumper van hun paard Toyota Hilux staan. En de enige die echt op een Gaucho leek stond te liften. Die heb ik maar meegenomen. En inderdaad, hij ging zijn paard ophalen in Tacuarembo. Zijn ijzeren paard. Ze zijn niet breedsprakig die Gaucho's. Ze houden alleen niet van Chet Baker. Want toen ik die op had staan vroeg hij of ik ook iets van Michael Jackson had. Bij de Toyota garage in de stad ben ik gestopt. Hij moest daar inderdaad zijn.
