Highlands
Het is hier allemaal hijgerig hoog. Je beweegt je de hele dag zo tussen de 2500 en 3000 meter en dan is even een sprintje aanzetten toch andere koek. Zelfs op mijn leeftijd. Over sprintjes gesproken, ergens tussen Addis en de Blauwe Nijl Gorge stak er iets de weg over. Tenminste de chauffeur begon ineens wild te wijzen en te roepen maar ik heb helemaal niets gezien. Te snel voor mijn waarneming. Het was een Cheeta. Zei de chauffeur. Het was op die eerste dag, van een vierweekse trektocht door Ethiopië, het grootste avontuur wat voorbij kwam. Maar het landschap is imponerend. Ondanks het inlezen vooraf stond Ethiopië bij mij ook op het netvlies als woestijnachtig droog, een bar land om in te wonen. De schokkende beelden over dit land staan nog steeds op ieders netvlies, holle ogen, uitgemergelde mensen dwalend over een uitgedroogde woeste aarde. Beelden die de hele wereld over vermenigvuldigd werden. Ergens begin jaren negentig weer zo'n fotogenieke mediaramp. Hier in de hooglanden is niets minder waar. Vruchtbaar, groen en overweldigend mooi. Er hangt een immense rust over deze heuvels. Mensen lopen, lopen en lopen. Schijnbaar zonder doel, wat natuurlijk weer zo'n invulling is van ik westerling. Mensen met zware pakketten of waterflessen op hun hoofden torsend (de vrouwen), met soms wat prularia, een stok of een paraplu in hun hand (de mannen). Blootsvoets. Kinderen proberen mee te hollen met de jeep. Roepend om lege plastic waterflessen die hier goud waard zijn bij hun dagelijkse verantwoordelijkheid over de kuddes runderen en geiten. Kunnen ze wat te drinken mee nemen. Zo nu en dan roept er een het onvermijdelijke 'pen, pen' er achteraan. Ze zijn hier nog niet echt verpest. In een van de dorpen onderweg was het markt. Al rondlopend daar had ik snel kinderen die naar mijn t-shirt wezen en Michael Jackson begonnen te roepen. Vervolgens wilde iedereen met mij op de foto om diezelfde dode Michael. Hier leeft hij nog. Ik zal er Bob niet over bellen, dat doet teveel zeer vrees ik. Op mijn t-shirt stond een goed lijkend portret van Dylan.
Het landschap bleef de hele dag boeiend en op het einde van de dag vloeide de kleur heel snel weg en viel plotseling de nacht in. Diep in het donker kwamen wij aan bij Lake Tane. De bron van de Blauwe Nijl.
