Circling Around
Traag cirkelt de blauwe arend boven de woestijn. Daaronder stofwolken en flauwe lichten. Een half uur lang repeteert zich het landschap onder ons. Ergens moet zich de prooi, een landingsbaan bevinden. In no-time is het donker en staan we in Khartoem op het airport. Gezellig uitziende winkels omzomen de luchthaven. Niets lijkt op een land in oorlog met vooral zichzelf. Maar een kakker in safaripak waarschuwt ongevraagd de andere passagiers voor gevaar. Er zijn verkiezingen in Soedan en er is onrust. Mijn buurman, een oude, corpulente, 'aidworker' uit de VS is door alles heen geslapen. Hij is een ramp want snurkt. Dat doen we allemaal wel eens maar dit slaat alles. Met grote uithalen maakt hij steeds de hele cabine klaarwakker. Hij valt ook om de haverklap tegen mij aan en daar hou ik niet van. Het is al voor het opstijgen in Amsterdam begonnen. Soms wordt hij even wakker en gaat dan helemaal op in zijn laptop totdat de concentratie verslapt en hij overgaat tot patience spelen. Je ziet zijn cursor ongecontroleerd over zijn beeldscherm gaan. Dan slaapt en snurkt hij weer en richt hij met zijn muis allerlei onheil aan op zijn bureaublad. Zijn ogen zijn niet meer al te best dus ik kan onbeschaamd meelezen met zijn beroepsgeheimen. Hij is lid van het Urban Health Task Force. De ene power point presentatie na de andere gaat over zijn scherm. Steeds gaat het over The 'organised' Ethiopian health care system. Let op de aanhalingstekens bij organised. Allerlei platitudes komen voorbij zoals 'The chain is as strong as it weakest point' en 'Don't think, do!' De organogrammen zijn buitengewoon grappig en 'Addis Ababa is a puzzle' doet het ook goed. Maar ergens boven Wadi Hale, op de grens van Egypte en Sudan was het genoeg. Zijn dikke hoofd was voor mijn beeldscherm neergedaald en ik kon de film Tirza niet meer volgen. Het was hij eruit of ik eruit. De handicap was die 11887 meter vlieghoogte. Ik maakte hem wakker. Op dat moment kwamen er in Tirza net een paar blote borsten voorbij waar hij vervolgens bijna inkroop. Ik heb de film stopgezet en ben rond gaan lopen.
En nu zijn we nog steeds op Khartoem Airport. De korte stop wordt een lange stop en na een, nu wel, korte vlucht herhaalt zich het cirkelen boven Addis Ababa. Weer drukte op de luchthaven. Het laatste wat je hier verwacht. Het is inmiddels bijna middernacht. De hektiek van Addis Bole Airport geeft herkenning. Dit lijkt sterk op de derde wereld. Op de obscuur donkere parkeerplaats vind ik een taxi. Rammelend en wieldoppen verliezend brengt hij mij naar mijn hotel. De straten zijn slecht verlicht en bij iedere onverwachte heftige bocht denk ik een klein moment dat het een scam rit zal worden. Niets is minder waar. Ik word keurig afgeleverd. Als je aan Ethiopië denkt heb je toch al snel magere, hongerende mensen en stervende baby's op je netvlies maar mijn eerste indruk is een klein beetje anders. Vooral veel mooie vrouwen, een prima machiato en een prettige ontvangst. Maar dit is een hotel, ik weet het. Morgen meer...
