Alongside the Road
Ethiopië begint zich te nestelen in mijn ogen, oren en neus. De primitieve huisjes, de zwaaiende kinderen, al het vee wat over de weg zwerft. De geur van houtvuren, van vers geraapte mest, van niet helemaal verstookte diesel. Het zijn lange dagen in de auto maar het landschap en de dorpen zijn het waard. Waarden brengt Amare, de chauffeur, samen met zijn normen bij aan de jeugd die langs de weg loopt. Vaak aan het werk als herders voor het vee. Ze moeten niet over de schreef gaan verbaal of bijvoorbeeld de middelvinger opheffen of het wagen een steen te gooien. Soms is het ook gewoon hun spel waarbij ze er zo in opgaan dat ze helemaal geen besef hebben van een auto die erdoor wil. Ze zien werkelijk geen gevaar. Maar hij stopt onmiddellijk en corrigeert door middel van een strenge toespraak en een flinke draai aan het oor. Je ziet de eerbied bij het jonge spul en ze zullen niet snel weer in de fout gaan. Het klinkt allemaal nogal rechts besef ik maar een beetje opvoeding blijkt geen kwaad te kunnen. Misschien is het een idee voor vriend Wilders om de grenzen wijd open te zetten voor Ethiopiërs. Kunnen die bij ons de rotjongetjes gaan africhten. Je kunt hier zien dat je dat aan ze over kunt laten. En het zijn ook nog enorm aardige mensen die hard werken en onze economie een goede dienst zullen bewijzen. Ze zijn zelfs lang niet allemaal moslim en ook niet echt heel erg zwart.
Verder op de weg veel zebrapaden. Soms om de 25 meter. Het lijkt wel of de frustratie bij de Ethiopiërs over het gebrek aan echt Afrikaans groot wild gecompenseerd wordt door een overdosis aan witte vlakken op de weg. Niet dat een automobilist zich er wat van trekt maar er staan wel vaak mensen keurig te wachten om over te steken. Maar die blijven echt wel aan de kant als de Al Qaida Isuzu aan komt denderen. Deze zelfmoord terroristen zijn bereiders van kleine vrachtwagentjes die dag en nacht doorgaan en zij blijven wakker door qat te kauwen. Wat niet altijd genoeg blijkt. Vele, gruwelijke wrakken zijn het gevolg. Zelf ook nog als volleerd Zuster Nightingale aan de slag geweest nadat twee van die gekken uitgezaagd waren uit hun wrak. Veel wondzalf en paracetamols, er was verder niet aan te beginnen. Ook na anderhalf uur was er nog geen ambulance te bekennen. Geloof overigens dat die niet gebeld waren.
Wat je ook leert hier aan en op de weg is dat je heel goed moet opletten met geven. Een beetje ontwikkelingshulp met spul wat je eigenlijk niet meer nodig hebt is een goed streven maar het is nu al twee keer voorgekomen dat er voor onze ogen een gruwelijk gevecht plaats vond om het grootste stuk, alle stukken of het laatste stukje. Een grote zak fruit veranderde, ondanks hard ingrijpen van Amare en mij, in een zak appelmoes waar niemand meer wat aan had. En in de erg gewilde plastic waterflessen moet je echt niet een restje achterlaten want dan ontstaat er weer direct een stammenoorlog waarbij ingrijpen van de UN gewenst is. Die UN rijden hier overal rond in allemaal nieuwe, glanzende 4x4’s met sataliet telefoon zodat ze kunnen bellen met de kinderen thuis. Overigens zijn de vergezichten onvergetelijk.
