Near Dead Experience
Huiver en lees. Waarom zal ik never nooit niet begrijpen maar toch deed ik het. Al honderden kilometers las ik de borden met Formosa Aboriginal Cultural Village. Ik wilde meer weten over de oorspronkelijke bewoners en dit was de kans. Eindelijk reed ik de parkeerplaats op. De vele toerbussen hadden een waarschuwing moeten zijn. De heftige toegangsprijs misschien ook wel. Binnen bleek het een amusementspark, zoiets als Ponypark Slagharen of nog erger. Een zware tegenvaller. Vooral jeugd die van de ene attractie naar de andere holden. Toen ik de enorme hal van Alladin binnenliep en Space Mountain zag nam ik een onbegrijpelijk besluit. Ik ging meedoen. Er stonden alleen maar kinderen ver onder de 10 te wachten dus dacht dat kan geen kwaad en ik wil ook eens zoiets meemaken. Nog nooit in zoiets gezeten, toch? Ik zat dapper in zo’n wagentje vol met veiligheidsbeugels. Dat had een waarschuwing moeten zijn. Het begin was nog aardig, door een lange tunnel met veel flitslicht. Toen werd het donker en bevond ik mij in de hel. De middelpuntvliedende kracht nam bezit van mij. Ik wilde dood. Ik werd gemangeld, stuiterde rond en was doodsbang. En dat alles in het pikkedonker. Ik kon alleen maar denken dat ik mijn camera stevig vast moest houden en het geluid was oorverdovend. Het enige sprankje hoop dat ik had was het gillen en juichen van de kinderen. Ik was de enige volwassene. Toen het oordeel eindelijk over was kon ik nauwelijks meer lopen, wilde alleen maar overgeven en liggen. Had mijn eerste echte ‘bijna dood ervaring’. Die kinderen huppelden lachend naar de uitgang, ik strompelde. Waarom in godsnaam had ik besloten dit te doen. Wil ik nog jong zijn? Liever niet zo. Buiten ontdekte ik nog vaag een bordje met Aboriginal Villages en sleepte mij daar naar toe. Kan mij weinig meer herinneren. Later op de dag maakte het bezoek aan de oude stad Lukang veel goed. Past een stuk beter bij mij dat rustig rondlopen door deze mooie wereld.
