Fump Truck, Road Trip USA 2, 6 september
Ik reed gisteren Wisconsin binnen en was verrast door de schoonheid van het landschap. Heuvelachtig met velden, bossen, meren en beekjes, druipend van de overdaad aan groen. Het magische laatste zonlicht vulde de lucht met kleuren, tintelende heldere kleuren en Johnny Cash op de autoradio gaf het iets episch, een mooie start van deze roadtrip. Ik merk dat ik vooral oog krijg voor het landschap en dat de Amerikanen mij steeds minder boeien, nu al.
Maar vandaag toen ik ging tanken was het raak. Op de toonbank The New York Times, achter de kassa de kleinzoon van Archi Bunker. Ik las de commotie om de anonieme bron uit het witte huis en lachte. “All Fake” zei kleine (grote) Archi, gewoon verzinsels, als het waar was hadden we toch gewoon een dictator kunnen kiezen. Ik zei dat ze dat gedaan hadden. Was niet slim van mij. Het gesprek was over. Het was gelukkig nog vroeg, de wapenhandel aan de overkant was nog gesloten.
Ze zijn op zijn minst apart die Amerikanen. Als ze het gras gaan maaien doen ze een helm op, bijvoorbeeld. En ze zijn dol op symbolen. Die vlag zie je te pas en te onpas, monumenten vullen het landschap, vrijwel alle muurschilderingen hebben iets patriottisch. In de middag sprak ik Ann. Ann houdt van God, ze loopt ermee te koop. Ik vroeg of ik ze mocht fotograferen maar dat vond God niet goed zei ze. Maar na een gesprek was ze om en mocht het. Ik vroeg wat ze vond van Trump. In haar aarzeling dacht ik goedkeuring te horen maar toen sprak ze: “I think that he, Trump, abused his gardian angel”. Daar kan ik mee thuiskomen.
nb. Gisteren veel reacties op de auto die ik rijd. Hij past prima bij mijn missie maar ik had ivm een upgrade de keuze uit een Ford Mustang of deze Camaro. Een Mustang wilde ik niet om precies deze reden. Bij het woord Camaro dacht ik aan een degelijke Japanner. Integendeel dus, ik ben niet zo op de hoogte van automerken.
