Vulcanos do errupt sometimes
Toen ik vanochtend om vijf uur naar buiten keek zag ik geen enkele wolk aan de nog donkere lucht. Ik zei tegen mijn benen dat ze er nog één keer tegenaan moesten en reed naar de vulkaan. Het licht werd mooier en mooier en toen ik eenmaal aan het lopen was ging het wonderbaarlijk goed. Dit is leven, een vulkaan is leven, wat is het leven mooi. Het was vandaag maar vijftien kilometer klauteren dus wat had ik te zeuren.
Daar stond ik aan de rand na een kilometers lange tocht naar de top van de vulkaan. Diep beneden mij de bodem van de krater. Wat gerommel achter mij, keek naar beneden waar ik vandaan kwam. De aarde scheurde op verschillende plekken open en lava spoot de lucht in. Het heet hier een werkende vulkaan dus ik dacht nog dit hoort erbij. Maar het bleek echt feest hier op de helling van “le Volcan” op Réunion in de Indische Oceaan. Eerst liep ik nog verder naar het volgende uitzichtpunt. Maar later bedacht ik mij omdat er steeds meer helikopters en kleine vliegtuigen verschenen. Ik begon terug te lopen en even later brak de paniek uit. Heli’s scheerden laag over de lopers op de berg. “vite, vite. vite, a le bas, a le bas” schreeuwden de reddingswerkers die uit de helikopters hingen. Mensen begonnen te rennen en sommigen vielen. Over scherp en los lava lopen valt ook niet mee. Ik, oude man, liep mijn eigen tempo. De erupties breiden zich steeds verder uit. Nu werden er ook mensen van de berg gehaald op de weinige plekken waar helikopters konden landen. Kinderen, vrouwen en ouderen werd er geroepen. Ik was verdomme de oudste hier op die vulkaan maar moest lopen. Had nog twee uur voor de boeg. Het is goed afgelopen en toen ik, vlak voor ik de buitenste krater uit ging klimmen even zat uit te puffen kwam er een klein vogeltje naast mijn hand zitten en tikte met zijn snavel op mijn vingers. Of ik iets te eten had? Ja, dat is ook natuur.
.
