No Volcan but a Grand Bassin
Het icoon van Réunion is de Piton de la Fournaise, een actieve vulkaan waar je naar de soms werkende krater kunt lopen, de bodem van de caldera ligt 350 meter onder je. Het uitzichtpunt Balcon du Dolomieu is wandeling van vijf uur over veertien kilometer met zo’n 500 meter klimwerk. Ik reed er om half zes in de ochtend naar toe maar vreesde het ergste wat betreft het weer. Zwaar bewolkt en zelfs regen onderweg. Bij het begin van de tocht aangekomen ben ik vrijwel direct omgedraaid en gewoon gaan ontbijten in mijn hotel.
Daarna besloten om Floortje Dessing te gaan controleren. Ik bedacht als grap maar de waarheid bleek een beetje anders dan het programma ons wilde doen geloven. De verloren vallei (la vallée perdue) noemen ze het hier en tot zover klopt het verhaal van Floortje ook wel. Er is maar één pad naar de bodem van een grote vallei die vrijwel geheel omsloten ligt tussen hoge wanden. Er is alleen een smalle, onbegaanbare smalle kloof die het water van de rivier naar de zee laat stromen. Maar die lange trek, die zware wandeling van uren die zij beschrijft in het programma is in werkelijkheid een niet zware afdaling van een uur, 700 meter naar beneden. Moeilijk voor onervaren lopers maar eigenlijk een fluitje van een cent voor mensen die wat vaker trektochten doen. En zo eenzaam en verlaten leven de bewoners van de vallei niet. Bovenaan bij het begin van de wandeling is een enorm parkeerterrein en ik heb op deze dag heel veel wandelaars gezien die dit deden. trouwens nog meer gekken die dit rennend op en neer doen. Een man ben ik vier keer tegengekomen. Dat Floortje er zo romantisch over spreekt deelt ze dan wel weer met de Lonely Planet die schrijft “Thanks to its splendid isolation, this little morsel of paradise is a dream come true for those seeking to get well and truly off the beaten track.”
Beneden was het vredig, geen auto of weg te bekennen, en de meeste sites en restaurants gaven niet thuis voor één persoon. Niet zo vriendelijk dus. “Seulement une?” dan kon ik het vergeten. Maar bij een site vlakbij het pad naar boven weer was een lieve mevrouw die mij van nieuw water en een koude coke zero voorzag en mij ook nog een schaal fruit kwam brengen. De Nederlanders die de gite van Floortje hadden heb ik niet opgezocht simpel omdat ik de naam niet meer wist en er zo’n vijftien gites zijn daar. Terug naar boven was wel een flinke klim natuurlijk maar dat deed die Floortje met een helikopter.
